آبار علی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{الگو:کتاب‌شناسی ناقص}}{{جعبه اطلاعات شهر|عنوان=آبار علی|اندازه تصویر=|توضیح تصویر=منطقه آبار علی و چاه منسوب به [[امام علی(ع)]]|تصویر=آبار علی.jpg|کشور=عربستان|پیشینه تشیع=انتساب آبادی این منطقه به امام علی(ع)}}

آبار علی در حدود هشت کیلومتری جنوب شهر [[مدینه]]<ref>عمدة القاری، ج۲۵، ص۶۲؛ البحر الرائق، ج۲، ص۵۵۵؛ جعفریان،آثار اسلامی مکه و مدینه، ص: ۲۷۵</ref>، در وادی عقیق و دامنه غربی [[کوه عیر]]، بر سر راه [[مکه]] قرار دارد و در آن چاه‌های آب و نخلستان‌ است.<ref> نک: المعالم الاثیره، ص۱۰۳؛ معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۱۹۸.</ref>

برخی دیگر برآنند که این چاه‌ها پیش از آن موجود نبوده و امام علی(ع) به دست خود، چاه‌ها را حفر کرده است.<ref>اعانة الطالبین، ج۲، ص۳۴۱.</ref> بر اساس این نظریه، امام علی(ع) در ایام خانه‌نشینی، چاه‌هایی در این منطقه حفر کرد و وقف زائران و حج‌گزاران نمود.<ref>مناسک حج، ابطحی، ص۵۴-۵۵؛ چهارده نور پاک، ج۱۲، ص۱۶۷۱-۱۶۷۲.</ref>[[جعفر سبحانی]] تاریخ پژوه مشهور براین باور است که از بعضى سخنان امام صادق (ع) استفاده مى شود که اميرمؤمنان (ع) در راه مکّه و کوفه چاه‌هايى حفر كرده است. <ref>سبحانی، جعفر، فروغ ولایت،۱۳۷۴ش، ص۳۱۸.</ref> [[مناقب آل ابی‌طالب (کتاب)|مناقب]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] روایت نقل کرده که امام علی(ع) از دسترنج خویش هزار برده را آزاد ساخته و صد چشمه را در منطقه [[ینبع]] جوشانده و برای حاجیان قرار داده است و چاه هایی را را در راه مکه و کوفه حفر کرده است. <ref>ابن شهر آشوب، مناقب، ۱۳۷۶ق، ج۱، ص۳۸۸.</ref>

برخی عالمان [[اهل سنت]]، کوشیده‌اند تا انتساب این چاه‌ها به [[علی بن ابی طالب(ع)]]را انکار کنند؛ از جمله عالم معاصر اهل‌سنت در [[مصر]]، آبار علی میقات حجاج در مدینه را منسوب به علی بن دینار، سلطان [[دارفور]] در جنوب سودان، دانسته است. به گفته وی، علی بن دینار در سال ۱۸۹۸م./ [[سال ۱۳۱۵ هجری قمری|۱۳۱۵ق]]. در سفر [[حج]]، چاه‌های آب ذوالحلیفه را لایروبی، بازسازی و دایر کرد و از آن پس این منطقه به نام او آبارعلی خوانده شد.<ref>نک: ,http://www.yabdoo.com, http://www.ibtesama.comhttp://www.sohbanej.com,http://www.daralansar.com.</ref> اما بسیاری از عالمان اهل سنت، در آثار خود، که مربوط به پیش از دوره علی بن دینار است، این چاه‌ها را با نام آبار علی خوانده‌اند؛ از جمله: [[ابن تیمیه]](م [[سال ۷۲۸ هجری قمری|۷۲۸ق]].)<ref>شرح عمدة الفقه، ج۲، ص۳۱۴.</ref>، ابن حجر عسقلانی (م [[سال ۸۵۲ هجری قمری|۸۵۲ق]].)<ref>فتح الباری، ج۳، ص۳۰۵.</ref>، عینی (م.۸۵۵ق.)<ref>عمدة القاری، ج۱۷، ص۲۲۵؛ ج۲۵، ص۶۲.</ref> سمهودی (م [[سال ۹۱۱ هجری قمری|۹۱۱ق]].)<ref>خلاصة الوفاء، ج۱، ص۲۷۳، ۳۰۹.</ref> ابن نجیم مصری (م [[سال ۹۷۰ هجری قمری|۹۷۰ق]].)<ref> البحر الرائق، ج۲، ص۵۵۵.</ref> و رعینی (م [[سال ۹۵۴ هجری قمری|۹۵۴ق]].)<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۴۱.</ref>. افزون بر این، دلایل دیگری نیز بر رد این نظر اقامه شده است.<ref>نک: الله اکبری، دانشنامه حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «آبار علی».(http://hajj.ir/99/2666#_ednref30)</ref>