ایلخانان: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

'''ایلخانان'''، جانشینان هلاکو خان، شاخه‌ای از فرمانروایان مغولی‌اند که از سال [[سال ۶۵۱ هجری قمری|۶۵۱]] هجری قمری به مدت حدود یک سده بر سرزمین‌های اسلامی از آسیای میانه و [[افغانستان]] تا [[ایران]] و [[عراق]] و بخش‌هایی از [[شام]] و [[آسیای صغیر]] حکومت کردند. آنان در آغاز، تابع خان بزرگ مغول بودند اما پس از مدتی به طور مستقل حکومت کردند و با پذیرش دین [[اسلام]] با خان مغول قطع رابطه کردند و به حکومتی اسلامی تبدیل شدند.

[[غازان خان|غازان‌خان]]، سلطان مقتدر ایلخان که اسلام را دین رسمی ایلخانان کرد به تشیع تمایل داشت و پسر و جانشینش [[اولجایتو]] در سال ۷۰۹ هجری رسماً شیعه شد. در دوران اولجایتو گروهی از علمای شیعه به ایران آمدند و مدارس شیعی در ایران رونق گرفت و شعائر مذهبی شیعیان رواج یافت. اولجایتو تلاش کرد تشیع را در ایران فراگیر کند اما با مخالفت‌هایی از سوی مردم و علمای سنی مذهب روبرو شد و از این هدف دست کشید. پژوهشگران معمولا حکومت ایلخانی را سرآغاز سیر گسترش اجتماعی تشیع در افغانستان و ایران به شمار می‌آورند؛ سیری که مدتی بعد به سربرآوردن حکومت‌های شیعی مانند [[سربداران]] و در قرن دهم به تشکیل حکومت [[صفویان|صفوی]] و فراگیری تشیع در ایران انجامید.

{{حکومت ایلخانان}}

==نگاهی به تاریخ سیاسی عصر ایلخانان==