آیه شهادت: تفاوت میان نسخه‌ها

| واقع در سوره =[[سوره آل عمران]]

'''آیه شهادت''' یا '''آیه شَهِدَ الله''' ([[سوره آل‌عمران|سوره آل عمران]]: ۱۸) گواهی [[خدا]]، [[فرشته|فرشتگان]] و صاحبان علم بر [[توحید|یگانگی الله]] است؛ در حالی که [[عدل (کلام)|عدالت]] را اجرا می‌کند. در برخی روایات نقل شده است که منظور از «أولو العلم» در این آیه، [[امامان شیعه]] هستند. طبق تفسیر‌های گفته شده، شهادت خداوند شهادت عملی است؛ یعنی خداوند با پدید آوردن جهانی دارای نظم واحد، در مقام عمل به [[توحید|یکتایی]] خود شهادت می‌دهد.  

در فضیلت [[تلاوت]] این آیه روایاتی وارد شده، از جمله خواندن آن پس از [[نمازهای واجب|نماز‌های واجب]] است. برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]]، [[اسباب نزول|شأن نزول]] این آیه را پس از ملاقات دو تن از [[احبار|أحبار شام]] با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام]] دانسته‌اند.

[[علی بن احمد واحدی|واحدی]] از مفسران قرن پنجم در کتاب أسباب نزول القرآن نقل کرده است، آیه مزبور پس از ملاقات دو تن از [[احبار|أحبار شام]] با پیامبر اسلام نازل شده است. هنگامی که آن دو به مدينه وارد شدند و با هم گفتند اين شهر چه قدر شبيه است به شهر پيام آورى كه در [[آخرالزمان]] ظهور خواهد كرد و چون نزد پیامبر(ص) رفتند او را به صفات و اوصاف شناختند و پرسيدند: تو محمدى؟ فرمود: بله، پرسيدند: احمد نيز لقب دارى؟ فرمود: بله، گفتند: از تو سؤال‌هایی می‌پرسيم اگر پاسخ درست دادى تو را تصديق می‌‏كنيم و ايمان می‌آوريم. فرمود: بپرسيد. گفتند: بگو بالاترين شهادت كه در كتاب خدا آمده، كدام است؟ در این هنگام آيه فوق نازل گرديد و آن دو تصديق كرده و [[مسلمان]] شدند.<ref>واحدی، اسباب النزول، ۱۴۱۹ق، ص۱۰۱.</ref>

در آیه شهادت، [[خدا|خداوند]]، [[فرشته|فرشتگان]] و صاحبان علم شهادت می‌دهند که معبودی جزء [[الله]] نیست. طبق نظر مفسران، منظور از شهادت [[خدا|خداوند]] در این آیه، شهادت عملی است نه قولی؛ بدین معنا که خداوند با پدید آوردن جهانی که دارای نظام واحد است و از یک قانون تبعیت می‌کند، در عمل نشان داده است که آفریدگار و معبود در جهان یکی است؛ اما شهادت و گواهی فرشتگان و دانشوران بر [[توحید|یکتایی]] خداوند، جنبه قولی دارد و آنان با گفتار شایسته خود، بر این امر گواهی می‌دهند؛ البته گواهی فرشتگان و دانشوران جنبه عملی نیز دارد؛ زیرا آنان تنها او را می‌پرستند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۴۶۶-۴۶۷.</ref>