درهای جهنم: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[آیه| آیات]] متعددی از [[قرآن]] از درهایی برای [[جهنم]] خبر داده شده است.<ref>سوره نحل، آیه ۲۹؛ سوره زمر، آیه ۷۱ و ۷۲؛ سوره غافر، آیه ۷۶.</ref> برخی از مفسران مانند [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، مؤلف [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] و [[محمد صادقی تهرانی]] نویسنده [[الفرقان فی تفسیر القرآن (کتاب)| تفسیر الفرقان]]، درهای جهنم را به [[درکات جهنم|طبقات جهنم]] تفسیر کرده‌اند که [[دوزخ]]یان از جهت شدت کیفر و مجازات در طبقه‌ای از آن قرار می‌گیرند که نوع و شدت عذابشان تفاوت دارد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۲، ص۱۷۰؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۳۶۵ش، ج۱۶، ص۱۹۸.</ref> در روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نیز هفت در جهنم، به طبقات آن تفسیر شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۳۷۶.</ref> با این حال، [[ناصر مکارم شیرازی]] نویسنده [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]]، بر این باور است که درهای جهنم در واقع همان [[گناه|گناهانی]] است که اشخاص را به جهنم می‌کشاند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۱، ص۷۷.</ref> [[ملاصدرا|ملا صدرا]] بنیان‌گذار مکتب فلسفی [[حکمت متعالیه]]، درباره درهای هفت‌گانه دوزخ، چند دیدگاه را نقل کرده از جمله اینکه از برخی نقل کرده که درهای جهنم همان حواس هفتگانه هستند که عبارتند از: شنوایی، بینایی، بویایی، چشایی،لامسه( بساوایی)، خیال و فکر. و از بر خی دیگر نقل کرده که در های جهنم همان اخلاق مذموم و ناپسند است مثل: [[نفاق]]، [[کبر]]، [[حسد]]، حرص، بلند آرزویی و [[بخل]] و... که بدون شک این صفات اخلاقی مذموم سبب دوزخی‌شدن انسان‌هاست.{{یاد| و قيل هي الأخلاق الذميمة من الفكر و النفاق و الكبر و الحسد و الحرص و طول الأمل و البخل و غير ذلك مما لا يحصى و لا شبهة في أن منشأ دخول الجحيم هو هذه الصفات }} وی هم چنان در توجیه  این که درهای بهشت هشت تا و درهای جهنم هفت تاست گفته که درهای جهنم به‌اندازه اعضای هفتگانه ای است که آدمی با آن تکالیفش را انجام می‌دهد و درهای بهشت نیز همین  تعداد است به اضافه درِ قلب (باب القلب) که این در بر دوزخیان بسته است وبه همین جهت آتش دوزخ ورود به قلب نمی کند زیرا درِقلب بر آتش دوزخ بسته است و این آتش از درون بر آن نفوذ می کند و به تعبیر قرآن اطلاع می‌بابد چنان چه در آیه ۷ سوره همزه گفته است  الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ[آتشى‌] كه به دل‌ها مى‌رسد.<ref> صدرالدین شیرازی، مفاتیح الغیب، ۱۳۶۳ش، ص۶۶۸-۶۷۱.</ref>