پرش به محتوا

آیه تهلکه: تفاوت میان نسخه‌ها

۶۳۲ بایت اضافه‌شده ،  ‏۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۳
خط ۳۲: خط ۳۲:


== محتوا ==
== محتوا ==
این آیه تکمیل آیات قبل درباره [[جهاد]] است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۵۱۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۵.</ref> در ابتدای [[آیه]]، [[خدا|خداوند]] برای اقامه [[جهاد|جهاد در راه خدا]]، به بندگانش دستور به [[انفاق]] مال خود می‌دهد و در صورت سرپیچی، آن را سقوط به ورطه نابودی با دست خویش معرفی می‌کند؛ چرا که عدم انفاق در راه جهاد، باعث تضعیف قدرت [[اسلام|مسلمانان]] می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴.</ref> در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] گفته شده است، جمله «وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»  هر چند درباره جهاد و عدم ترک انفاق نازل شده؛ امّا مفهوم گسترده‌ای دارد و موارد دیگری را نیز شامل می‌شود، از جمله انسان حق ندارد بدون پیش‌بینی‌های لازم از مسیر‌های خطرناک بگذرد و یا بدون برنامه‌ریزی وارد جنگ و جهاد شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲، ص۳۶.</ref>
این آیه تکمیل آیات قبل درباره [[جهاد]] است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۵۱۶؛ طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۵.</ref> در ابتدای [[آیه]]، [[خدا|خداوند]] برای اقامه [[جهاد|جهاد در راه خدا]]، به بندگانش دستور به [[انفاق]] مال خود می‌دهد و در صورت سرپیچی، آن را سقوط به ورطه نابودی با دست خویش معرفی می‌کند؛ چرا که عدم انفاق در راه جهاد، باعث تضعیف قدرت [[اسلام|مسلمانان]] می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴.</ref> در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] گفته شده است، جمله «وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»  هر چند درباره جهاد و عدم ترک انفاق نازل شده؛ امّا مفهوم گسترده‌ای دارد و موارد دیگری را نیز شامل می‌شود، از جمله انسان حق ندارد بدون پیش‌بینی‌های لازم از مسیر‌های خطرناک بگذرد و یا بدون برنامه‌ریزی وارد جنگ و جهاد شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۶.</ref>


در ادامه [[آیه]]، خداوند بندگانش را به احسان تشویق می‌کند. به اعتقاد [[علامه طباطبایی]] منظور از احسان، خودداری از [[جهاد]] و مهربانی با دشمنان نیست؛ بلکه منظور این است که هر عملی را به بهترین شکل انجام دهند. اگر در حال جنگ هستند به بهترین شکل با دشمنان بجنگند و اگر در حال صلح هستند به بهترین شکل صلح کنند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴.</ref>
در ادامه [[آیه]]، خداوند بندگانش را به احسان تشویق می‌کند. به اعتقاد [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] منظور از احسان، خودداری از [[جهاد]] و مهربانی با دشمنان نیست؛ بلکه منظور این است که هر عملی را به بهترین شکل انجام دهند. اگر در حال جنگ هستند به بهترین شکل با دشمنان بجنگند و اگر در حال صلح هستند به بهترین شکل صلح کنند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۳م، ج۲، ص۶۴.</ref>
 
== استناد به آیه برای فرار از جهاد ==
به گفته [[ناصر مکارم شیرازی]]، مفسر و مرجع تقلید، برخی افراد برای فرار از جهاد، به عبارت «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ؛ با دست خود، خودیش را به هلاکت نیفکنید»، استناد کرده و هر گونه جهاد ابتدایی را به هلاکت انداختن نفس دانسته‌اند و حتی [[قیام امام حسین(ع)]] را نیز مصداق آن شمرده‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۶ و ۳۸.</ref> وی در پاسخ به این به این مسئله معتقد است «تَهْلُکَه» یا هلاکت با [[شهادت]] تفاوت دارد. تهلکه به معنای مرگ بی‌دلیل است، در حالی که شهادت به معنای قربانی شدن در راه هدف و رسیدن به زندگی ابدی و جاودان است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۸-۳۹.</ref> از نظر وی، به هلاکت انداختن نفس مربوط به جایی است که هدفی بالاتر از جان نباشد و الا باید جان را فدای آن هدف کرد؛ همان‌گونه که امام حسین(ع) و تمام شهیدان دیگر این‌گونه کردند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۶.</ref>  


== فرار از جهاد ==
برخی افراد با استناد به آیه تهلکه، جهاد در راه خدا را نوعی هلاکت می‌دانند و حتی [[قیام امام حسین(ع)]] را مصداق «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ» به شمار می‌آورند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۳۶.</ref> و با این روش از [[جهاد]] فرار می‌کنند. در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] به این مسئله پاسخ داده شده است که «تَهْلُکَه» یا هلاکت با [[شهادت]] تفاوت دارد. تهلکه به معنای مرگ بی‌دلیل است، در حالی که شهادت به معنای قربانی شدن در راه هدف و رسیدن به زندگی ابدی است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۸-۳۹.</ref>
[[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] مبارزه کردن مسلمان ضعیف با دشمنی که درخواست مبارزه در میدان نبرد کرده است، مصداق انداختن خویش در تهلکه ندانسته و آن را مصداق شهادت برشمرده است؛ برخلاف [[علامه حلی]] در [[قواعد]] که آن را حرام دانسته است.<ref> نگاه کنید به:‌ نجفی، جواهرالکلام، ج۲۱، ص۸۹.</ref>
[[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] مبارزه کردن مسلمان ضعیف با دشمنی که درخواست مبارزه در میدان نبرد کرده است، مصداق انداختن خویش در تهلکه ندانسته و آن را مصداق شهادت برشمرده است؛ برخلاف [[علامه حلی]] در [[قواعد]] که آن را حرام دانسته است.<ref> نگاه کنید به:‌ نجفی، جواهرالکلام، ج۲۱، ص۸۹.</ref>


== کاربرد در فتوا ==
== کاربرد فقهی ==
برخی فقها با استناد به جمله «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»، در صدد اثبات وجوب [[احتیاط شرعی]] هستند. به این معنا، عملی که احتمال [[حرام|حرمت]] آن وجود دارد، مصداق افتادن در هلاکت و نابودی است و باید ترک شود. <ref>شیخ انصاری، فرائد الأصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۶۳.</ref>[[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] چنین برداشتی از جمله فوق را رد می‌کند و آن را مصداق شبهه موضوعیه دانسته (که معلوم نیست آیا ترک احتیاط در این‌گونه موارد مصداق انداختن خویش در تهلکه است یا خیر؟) که به اتفاق همگان اجتناب در شبهه موضوعیه لازم نیست.<ref>شیخ انصاری، فرائد الأصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۶۳.</ref>
برخی [[مجتهد|فقها]] با استناد به جمله «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»، درصدد اثبات وجوب [[احتیاط شرعی]] هستند. به این معنا، عملی که احتمال [[حرام|حرمت]] آن وجود دارد، مصداق افتادن در هلاکت و نابودی است و باید ترک شود.<ref>شیخ انصاری، فرائد الأصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۶۳.</ref> [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] چنین برداشتی از جمله فوق را رد می‌کند و آن را مصداق شبهه موضوعیه دانسته است (که معلوم نیست آیا ترک احتیاط در این‌گونه موارد مصداق انداختن خویش در تهلکه است یا خیر؟) و به اتفاق همگان اجتناب در شبهه موضوعیه لازم نیست.<ref>شیخ انصاری، فرائد الأصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۶۳.</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۵۱۲

ویرایش