ام‌کلثوم دختر امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

در برخی منابع، از حضور ام‌کلثوم در [[کربلا]] سخن آمده است. برای مثال، [[علامه مجلسی]] نوشته است پس از شهادت امام حسین(ع) و هنگام آتش زدن خیمه‌ها، گوشواره‌های ام‌کلثوم را از گوشش کشیدند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۶۰.</ref> همچنین به‌گزارش ابن‌طبیفور و سید بن طاووس، در جریان اسارتش در حادثه کربلا، ام‌کلثوم در [[کوفه]] و مجلس ابن‌زیاد [[خطبه]] خوانده است.<ref>ابن‌طیفور، بلاغات‌النساء، ۱۳۷۲ش، ص۲۳؛ سید بن طاووس، لهوف ۱۳۷۸ش، ص۱۸۱.</ref> خطبه او در کتاب لهوف سید بن طاووس و بلاغات‌النساءِ ابن‌طیفور و بحاررالانوار علامه مجلسی نقل شده است.<ref>سید بن طاووس، لهوف، ۱۳۷۸ش، ص۱۸۱-۱۸۴؛ ابن‌طیفور، بلاغات‌النساء، ۱۳۷۲ش، ص۲۳؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۱۲–۱۱۵.</ref> [[علامه مجلسی]] نیز سخنان و اشعار ام کلثوم در مجلس ابن زیاد را ذکر کرده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۱۲–۱۱۵.</ref>

در مقابل، برخی منابع به غیر فاطمی بودن ام کلثوم حاضر در کربلا تصریح کرده‌اند.<ref>بری، الجوهره فی نسب الامام علی و آله، ۱۴۰۲ق، ص۴۵.</ref> [[سید محسن امین]] این مسئله را رد کرده و می‌گوید: امیرمؤمنان(ع) دو دختر به نام ام کلثوم داشته که یکی ام کلثوم کبری فرزند حضرت زهرا (س) بوده که قبل از واقعه کربلا از دنیا رفت و دیگری که مادرش [[کنیز]] بود، در کربلا حضور داشته و در [[کوفه]] خطبه خوانده است. وی همسر [[مسلم بن عقیل]] بوده است.<ref>امین، اعیان الشیعه، دار التعارف، ج۱، ص۳۲۷؛ ج۳، ص۴۸۴.</ref>

===خطبه ام کلثوم در کوفه===

ام کلثوم از جمله کسانی{{یاد|امام سجاد(ع)، حضرت زینب(س) و فاطمه دختر امام حسین(ع) نیز در کوفه خطبه خواندند (سید بن طاووس، لهوف، ص۱۸۱).}} دانسته شده که بعد از شهادت امام حسین(ع)، در کوفه، خطبه خوانده است.<ref>ابن طاووس، لهوف ۱۳۷۸ش، ص۱۸۱.</ref> به نقل [[سید بن طاووس]] در [[لهوف]]، ام کلثوم درحالی‌که صدایش به گریه بلند بود مردم کوفه را به دلیل کشتن امام حسین(ع) و یارانش و به اسارت گرفتن اهل بیت او و همچنین غارت اموالش سرزنش کرد و نفرین کرد و در همان حال اشعاری خواند که صدای گریه و ناله از مردم برخاست،{{یاد|یاأَهْلَ الْكُوفَةِ، سُوءاً لَكُمْ! ما لَكُمْ خَذَلْتُمْ حُسَيْناً وَ قَتَلْتُمُوهُ، وَ انْتَهَبْتُمْ أَمْوالَهُ وَ وَرِثْتُمُوهُ، وَ سَبَيْتُمْ نِساءَهُ وَ نَكَبْتُمُوهُ؟! فَتَبّاً لَكُمْ وَ سُحْقاً!سید بن طاووس، لهوف ۱۳۷۸ش، ص۱۸۴.}} به صورتی که هیچ موقع مردم بیش از آن روز گریه نکرده بودند.<ref>سید بن طاووس، لهوف، ۱۳۷۸ش، ص۱۸۴.</ref>