پرش به محتوا

لا یوم کیومک یا اباعبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱۹: خط ۱۹:
}}
}}


'''لَا یَوْمَ‏ کَیَوْمِکَ یَا اَبا عَبْدِاللهِ''' (روزی چون روز تو نیست ای اباعبدالله)، بخشی از حدیثی است که [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]] در آن [[واقعه کربلا]] و برخی از جزئیات آن را پیشگویی کرده است. در این حدیث بزرگی مصیبت و عظمت آن نیز نیز اشاره شده است. [[شیخ صدوق]] این روایت را در کتاب [[الامالی (شیخ صدوق)|امالی]] به نقل از [[مفضل بن عمر|مُفَضّل بن عُمر]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل کرده است. معمولا روضه‌خوان در مجالس عزا، از این عبارت برای گُریززدن به واقعه کربلا استفاده می‌کند.
'''لَا یَوْمَ‏ کَیَوْمِکَ یَا اَبا عَبْدِاللهِ''' (روزی چون روز تو نیست ای اباعبدالله)، بخشی از حدیثی است که [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]] در آن [[واقعه کربلا]] و برخی از جزئیات آن را پیشگویی کرده است. در این حدیث به بزرگی مصیبت و عظمت واقعه نیز اشاره شده است. [[شیخ صدوق]] این روایت را در کتاب [[الامالی (شیخ صدوق)|امالی]] به نقل از [[مفضل بن عمر|مُفَضّل بن عُمر]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل کرده است. معمولا روضه‌خوانان در مجالس عزا، از این عبارت برای گُریززدن به واقعه کربلا استفاده می‌کنند.
==متن حدیث==
==متن حدیث==
انَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع دَخَلَ یَوْماً إِلَى الْحَسَنِ(ع) فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْهِ بَکَى، فَقَالَ لَهُ مَا یُبْکِیکَ یَا أَبَاعَبْدِ اللهِ؟ قَالَ: أَبْکِی لِمَا یُصْنَعُ بِکَ. فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ(ع): إِنَّ الَّذِی یُؤْتَى إِلَیَّ سَمٌّ یُدَسُّ إِلَیَّ فَأُقْتَلُ بِهِ وَ لَکِنْ لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ یَزْدَلِفُ إِلَیْکَ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّةِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ(ص) وَ یَنْتَحِلُونَ دِینَ الْإِسْلَامِ فَیَجْتَمِعُونَ عَلَى قَتْلِکَ وَ سَفْکِ دَمِکَ وَ انْتِهَاکِ حُرْمَتِکَ وَ سَبْیِ ذَرَارِیکَ وَ نِسَائِکَ وَ انْتِهَابِ ثِقْلِکَ فَعِنْدَهَا تَحِلُّ بِبَنِی أُمَیَّةَ اللَّعْنَةُ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ رَمَاداً وَ دَماً وَ یَبْکِی عَلَیْکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ حَتَّى الْوُحُوشِ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانِ فِی الْبِحَارِ.<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳٦٢ش، ص۱۱٥.</ref>
انَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع دَخَلَ یَوْماً إِلَى الْحَسَنِ(ع) فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْهِ بَکَى، فَقَالَ لَهُ مَا یُبْکِیکَ یَا أَبَاعَبْدِ اللهِ؟ قَالَ: أَبْکِی لِمَا یُصْنَعُ بِکَ. فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ(ع): إِنَّ الَّذِی یُؤْتَى إِلَیَّ سَمٌّ یُدَسُّ إِلَیَّ فَأُقْتَلُ بِهِ وَ لَکِنْ لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ یَزْدَلِفُ إِلَیْکَ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّةِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ(ص) وَ یَنْتَحِلُونَ دِینَ الْإِسْلَامِ فَیَجْتَمِعُونَ عَلَى قَتْلِکَ وَ سَفْکِ دَمِکَ وَ انْتِهَاکِ حُرْمَتِکَ وَ سَبْیِ ذَرَارِیکَ وَ نِسَائِکَ وَ انْتِهَابِ ثِقْلِکَ فَعِنْدَهَا تَحِلُّ بِبَنِی أُمَیَّةَ اللَّعْنَةُ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ رَمَاداً وَ دَماً وَ یَبْکِی عَلَیْکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ حَتَّى الْوُحُوشِ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانِ فِی الْبِحَارِ.<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳٦٢ش، ص۱۱٥.</ref>