دعای عرفه امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

'''دعای عرفه امام حسین(ع) ''' دعایی که [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در [[روز عرفه]] ([[۹ ذی‌الحجه]]) در [[عرفات|صحرای عرفات]] خوانده است. در منابع، درباره سال قرائت این [[دعا]] مطلبی ذکر نشده است؛ اما برخی از محققان، این دعا را مربوط به [[حج ناتمام امام حسین(ع)|آخرین حج امام حسین(ع)]] نمی‌دانند؛ زیرا امام در سفر حجی که قبل از [[واقعه کربلا]] بود، در [[عرفات]] توقف نداشته است.  

[[شیعه|شیعیان]] این دعا را در روز عرفه در صحرای عرفات و دیگر مناطق جهان می‌خوانند. این دعا، دربردارنده آموزه‌های عرفانی و عقیدتی همچون [[خداشناسی]]، بیان [[صفات جمال و جلال الهی|صفات الهی]]، یادآوری نعمت‌های خدا بر انسان و حمد و سپاس خداوند بر آن‌ها، تضرع به درگاه خداوند و اقرار به [[گناه|گناهان]] و [[توبه]]، درخواست حوایج و پاداش اخروی است.

عالمان و محدثان [[شیعه]] با توجه به محتوای دعا، آن را از [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] دانسته‌اند. البته در انتساب بخش پایانی آن به امام حسین(ع) تردید شده است. این دعا به زبان‌های مختلف ترجمه شده است.

==معرفی دعای عرفه==

دعای عرفه امام حسین(ع) از دعاهایی است که [[شیعه|شیعیان]] در [[روز عرفه]] و در [[عرفات|صحرای عرفات]] و دیگر مناطق جهان می‌خوانند. در منابع، درباره سال قرائت دعای عرفه توسط امام حسین(ع) مطلبی ذکر نشده است؛ امّا می‌گویند این دعا مربوط به [[حج ناتمام امام حسین(ع)|آخرین حج امام حسین(ع)]] نیست چرا که او در سفر حجی که قبل از [[واقعه کربلا]] بود، در [[عرفات]] توقف نداشت.{{مدرک}} می‌گویند امام در بیست‌وپنج سفری که به حج داشته در هر سفر در روز عرفه دعای جدیدی خوانده است.<ref> عندلیب همدانی، ثارالله، ۱۳۸۹، ص ۴۹۷.</ref> [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در ذی‌الحجه [[سال ۶۰ هجری قمری|سال ۶۰]] که به [[مکه]] رفت، در بین اعمال حج متوجه توطئه عوامل [[یزید بن معاویه]] شد، از این‌رو [[حج تمتع|حج]] را به [[عمره]] تبدیل کرد {{یاد|بنا بر نظر دیگر از اول نیت عمرده مفرده کرده بود. (ابراهیمی، «حج نیمه‌تمام»، ص۱۰۱-۱۰۴.)}} و سپس [[طواف|طواف]] و [[سعی صفا و مروه]] را به جا آورد و به سمت [[کوفه]] حرکت کرد.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۶۶.</ref>

[[بشر بن غالب اسدی|بِشر]] و بشیر فرزندان غالب اسدی نقل کرده‌اند که: در آخرین ساعات روز عرفه در [[عرفات]]، امام حسین(ع) با جمعی از خاندان، فرزندان و شیعیان از چادر بیرون آمدند و با نهایت خضوع و [[خشوع]] در طرف چپ کوه رو به کعبه ایستادند و این دعا را خواندند.<ref>قمی، مفاتیح الجنان، ذیل دعای عرفه.</ref>  

کتاب‌ها و مقالات متعددی در شرح و ترجمه دعای عرفه نوشته شده است که برخی از آن‌ها عبارتند از:

# ''[[مظهر الغرائب]]''، تألیف سید خلف بن عبدالمطلب (درگذشت ۱۰۷۴ق.) <ref>امین، أعیان الشیعة، ج۶، ص۳۳۰.</ref> از معصران [[بهاء الدین عاملی|شیخ بهایی]] که به اصرار دوستش [[میرزا محمد استرآبادی]] <ref>خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ش، ج۳، ص۲۶۴.</ref> در موقف [[عرفات]] دعا را شرح کرده است. این شرح را در ده هزار بیت شعر سروده است. <ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج۲۱، ص۱۶۹.</ref> سید محمدباقر حجتی حسینی در مقاله «نسخه‌اى نفيس در شرح دعاى عرفه» نام کامل کتاب را «مظهر العجائب و منبع الغرائب فی شرح دعاء سیدنا الحسین بن علی بن ابی‌طالب علیهما السلام» معرفی کرده است.<ref>حجتی، «نسخه‌اى نفيس در شرح دعاى عرفه»، ص۱۲۷.</ref>