سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره انفال جزو [[سوره‌های مدنی]]{{یادداشت|آیات ۳۰ تا ۳۶ سوره انفال را مکی دانسته‌اند، به دلیل این که در آن از رخدادهای [[مکه]] گزارش داده است؛ البته این نظر را صحیح ندانسته‌اند زیرا آیات متعددی وجود دارد که در [[مدینه]] نازل شده اما ناظر به حوادث پیش از [[هجرت]] است.(<ref>حسینی‌زاده و خامه‌گر، «سوره انفال»، ص۲۴.</ref>)}} و در [[فهرست ترتیبی سوره‌های قرآن|ترتیب نزول]]، هشتاد و هشتمین سوره‌ای است که بر [[پیامبر(ص)]] نازل شده است. این سوره در چینش کنونی [[مصحف|مُصحَف]]، هشتمین سوره است و در [[جزء|جزء‌های]] نهم و دهم [[قرآن]] جای دارد.<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۱۶۶.</ref> این سوره پس از سوره بقره و پیش از سوره آل عمران نازل شده است اگرچه برخی آن را چهارمین و پنجمین سوره مدنی دانسته‌اند.<ref>حسینی‌زاده و خامه‌گر، «سوره انفال»، ص۲۴.</ref>

همچنین بر پایه روایتی در روز بدر [[جبرئیل]] به پیامبر اسلام فرمود مشتی خاک بردار بر روی دشمن بپاش. هنگامی که دو سپاه در مقابل هم قرار گرفتند پیامبر(ص) به [[علی(ع)]] گفت مشتی از سنگریزها به من بده و آن را به طرف مشرکان پاشید و فرمود: «مسخ و زشت باد این چهره‌ها». بر اساس روایات آن شن‌ها به چشم و دهان دشمنان رفت و [[مسلمانان]] به طرف آنها حمله کردند و شکستشان دادند. وقتی مشرکان شکست خوردند آیه «وَمَا رَ‌مَيْتَ إِذْ رَ‌مَيْتَ وَلَـٰكِنَّ اللَّـهَ رَ‌مَىٰ»<ref>سوره انفال، آیه۱۷.</ref> نازل شد که تو نبودی به سمت دشمن سنگریزه‌ها را انداختی بلکه خدا بود. [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] این کار را از [[معجزات الهی]] معرفی کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۱۴.</ref> این آیه از آیات مشهور است که بیانگر [[توحید افعالی]] {{یادداشت|  تعبیر « و ما رمیت إذ رمیت و لکنّ الله رمی » از این روست که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم به مقام توحید افعالی( جمع الجمع و جمع کامل ) و توحید ناب باریافته و تنها یدالله می تواند با پرتاب کردن مشتی سنگریزه آن ها را درون چشم همۀ مشرکان وارد سازد. جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ج۳۲،ص۲۲۳-۲۲۷}}

آیه دوم به همراه آیه سوم سوره انفال{{یادداشت|الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ترجمه:آنها که نماز را برپا می‌دارند؛ و از آنچه به آنها روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند. }} پنج صفت از صفات [[مؤمنان]] را بیان کرده، صفاتی که داشتن آن را مستلزم داشتن تمامی صفات نیک و ملازم با دارابودن حقیقت [[ایمان]] دانسته‌اند و اینکه نفس را برای [[تقوا]]، [[اصلاح ذات بین]] و اطاعت [[خدا]] و رسولش آماده می‌سازد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۱.</ref> این صفات عبارتند از: