محمد بن عثمان عمری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمد بن عثمان بن سعید عمری'''، دومین نایب از [[نواب اربعه|نُواب اربعهٔ]] امام دوازدهم شیعیان پس از پدرش [[عثمان بن سعید]] است. وی ابتدا وکیل [[امام زمان]] و از دستیاران پدر بود و پس از وفات پدر به مدت چهل سال (۲۶۵-[[سال ۳۰۵ هجری قمری|۳۰۵]]ق) نیابت امام زمان را در عصر [[غیبت صغری]] بر عهده داشت. با اینکه در روایت امام عسکری(ع) و نامه امام زمان(ع)، به نیابت محمد بن عثمان تصریح شده بود، اما برخی از وکلای [[سازمان وکالت|سازمان وکالت ائمه]] در نیابت او تردید کرده و بعضی به دروغ، ادعای نیابت کردند. محمد بن عثمان دارای وکلایی هم بوده که در اداره سازمان وکالت با او همکاری می‌کردند. او دارای تألیفاتی در [[فقه]] بوده و از وی روایاتی نقل شده که درباره حضرت مهدی است؛ ادعیه مشهوری چون [[دعای سمات|سمات]]، [[دعای افتتاح|افتتاح]] و [[زیارت آل‌یاسین]] از آن جمله است.

درباره تاریخ ولادت محمد بن عثمان عمری، زمانی مشخص نشده است، اما نام او در منابع دینی، محمد فرزند [[عثمان بن سعید]] (نایب اول [[امام مهدی]]) ذکر شده که [[کنیه|کنیه‌اش]] «ابوجعفر» و از قبیله بنی اسد است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۱، ص۳۴۴.</ref> هیچ کنیه دیگری در کتاب‌های [[حدیث|حدیثی]] و [[رجال|رجالی]] برای او ذکر نشده است.<ref>غفارزاده، زندگانی نواب خاص امام زمان، ۱۳۷۹ش، ص۱۵۵.</ref>

چند لقب برای او بیان شده است. گاهی او را «عَمْری»<ref>نجاشی، رجال نجاشی، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۰۸.</ref> گفته‌اند که در بیشتر کتاب‌های رجالی و روایی آمده است. گاهی نیز لقب وی را «اسدی»<ref>مامقانی، تنقیح المقال، ۱۳۵۲ق، ج۳، ص۱۴۹.</ref> نوشته‌اند و گاهی او را «کوفی»<ref>مامقانی، تنقیح المقال، ۱۳۵۲ق، ج۳، ص۱۴۹.</ref> خوانده‌اند. «سمان»<ref>صدوق، کمال الدین، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۵۴. </ref> و «عسکری»<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۶ق، ج۸، ص۱۰۹.</ref> نیز از القاب او ذکر شده است.

محمد بن عثمان بنابر نقل روایات، زمان مرگ خویش را پیشگویی کرده و دو ماه پیش، از وفات خود خبر داد. راوی، در دیداری که با او داشته، از محمد بن عثمان پرسیده که چرا برای خود قبر حفر کرده‌ای؟ و او گفته است که هر کس اسباب و وسیله‌ای دارد و من مأمورم کارهای خود را جمع کنم و دو ماه بعد از دنیا خواهم رفت.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۶۴.</ref> <ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۵۱.</ref>