Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۱٬۷۶۸
ویرایش
حروف یرملون: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←نزدیکی مخارج حروف
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (←نزدیکی مخارج حروف) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
از حروف یرملون در مبحث قرائت نماز در [[فقه]] سخن به میان آمده است.<ref>جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۳، ص۲۹۵.</ref> برخی فقها رعایت نکات تجویدی از جمله رعایت تنوین و نون ساکن در [[نماز]] را [[واجب]] نمی‌دانند<ref>برای نمونه نگاه کنید به: نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶؛ صافی گلپایگانی، هدیة العباد، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۱؛ یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۵۶، امام خمینی، تحریر الوسیله، تهران، ج۱، ص۱۶۷.</ref> هرچند رعایت آن را سزاوار دانسته‌اند.<ref>فیاض کابلی، تعالیق مبسوطة علی العروة الوثقی، قم، ج۳، ص۲۴۲؛ محدث قمی، الغایة القصوی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۱۴.</ref> عده‌ای از آنها چون [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، رعایت کردن آن را از مُحَسنات کلام قلمداد کرده‌اند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از نجفی، رسائل فقهیه، نسخه خطی، ص۱۰۴.</ref> | از حروف یرملون در مبحث قرائت نماز در [[فقه]] سخن به میان آمده است.<ref>جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۳، ص۲۹۵.</ref> برخی فقها رعایت نکات تجویدی از جمله رعایت تنوین و نون ساکن در [[نماز]] را [[واجب]] نمی‌دانند<ref>برای نمونه نگاه کنید به: نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶؛ صافی گلپایگانی، هدیة العباد، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۱؛ یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۵۶، امام خمینی، تحریر الوسیله، تهران، ج۱، ص۱۶۷.</ref> هرچند رعایت آن را سزاوار دانسته‌اند.<ref>فیاض کابلی، تعالیق مبسوطة علی العروة الوثقی، قم، ج۳، ص۲۴۲؛ محدث قمی، الغایة القصوی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۱۴.</ref> عده‌ای از آنها چون [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، رعایت کردن آن را از مُحَسنات کلام قلمداد کرده‌اند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از نجفی، رسائل فقهیه، نسخه خطی، ص۱۰۴.</ref> | ||
برخی دیگر از فقها رعایت آن را در نماز [[مستحب]] | برخی دیگر از فقها رعایت آن را در نماز [[مستحب]] می‌دانند.<ref>صدر، سیدمحمد، ماوراء فقه، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۲۹۸-۳۰۱، نراقی، رسائل و مسانل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]]<ref>[https://www.leader.ir/fa/content/23381 «رعایت احکام تجوید در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری.</ref> و دیگران<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۶۵.</ref> [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون را در نماز لازم نمی‌دانند؛ هرچند رعایت آن را [[احتیاط مستحب]] قلمداد کرده‌اند. [[ناصر مکارم شیرازی]] معتقد است رعایت آن در نماز به‌اندازه‌ای لازم است که به آن عربی صحیح صدق کند.<ref>شیرازی، ناصر مکارم، استفتاءات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۸۰.</ref> | ||
تعدادی از فقها ادغام کردن تنوین و نون ساکن در حروف یرملون را در نماز [[احتیاط واجب]] دانسته<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۵۱۹؛ اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref> و حتی در «واو» و «یاء» تأکید بیشتری به رعایت آن به همراه غنه شده است.<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> این دسته از فقها یادگیری قرائت درست را برای کسانی‌که نمی‌دانند، واجب | تعدادی از فقها حکم ادغام کردن تنوین و نون ساکن در حروف یرملون را در نماز [[احتیاط واجب]] دانسته<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۵۱۹؛ اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref> و حتی در «واو» و «یاء» تأکید بیشتری به رعایت آن به همراه غنه شده است.<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> این دسته از فقها یادگیری قرائت درست را برای کسانی‌که نمی‌دانند، واجب می‌دانند<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> و اشتباه از روی جهل یا عمد را سبب بطلان نماز ذکر کرده‌اند.<ref>اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref> | ||
فقیهان دیگری چون [[سید ابوالقاسم خویی|ابوالقاسم خویی]] بین آن دسته از احکام و قواعد [[تجوید]] که در شکل‌گیری و طبیعت کلمه نقش دارند با آن دسته که چنین نقشی ندارند، فرق گذاشته‌اند.<ref>یوسفی مقدم، محمدصادق، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱.</ref> گفته شده است [[شهید ثانی]] علم تجوید را ساخته و پرداخته عالمان علم قرائت و قاریان دانسته و ترک آن را شایسته‌تر می‌داند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از شهید ثانی، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، ج۱، ص۶۰۲.</ref> | فقیهان دیگری چون [[سید ابوالقاسم خویی|ابوالقاسم خویی]] بین آن دسته از احکام و قواعد [[تجوید]] که در شکل‌گیری و طبیعت کلمه نقش دارند با آن دسته که چنین نقشی ندارند، فرق گذاشته‌اند.<ref>یوسفی مقدم، محمدصادق، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱.</ref> گفته شده است [[شهید ثانی]] علم تجوید را ساخته و پرداخته عالمان علم قرائت و قاریان دانسته و ترک آن را شایسته‌تر می‌داند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از شهید ثانی، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، ج۱، ص۶۰۲.</ref> | ||
==نزدیکی مخارج حروف== | ==نزدیکی مخارج حروف== | ||
دلیل [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون، نزدیکی [[مخارج حروف]] به هم عنوان شده است.<ref>حیدری، حسن القرائه، ۱۳۸۹ش، ص۵۳؛ گیلانی، تحفة الأبرار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۶۲.</ref> در توضیح گفته شده است نون ساکن با سه حرف «یاء»، «راء»، «لام» قریب المخرج هستند و با دو حرف «م» و «و» که از [[حروف شفوی]] هستند از نظر مخرج چندان نزدیک نیست؛ اما در بیشتر صفات اصلی چون [[جهر]]، میان شدت و رخوت، انفتاح و استفال متحد و مشترک‌اند و بدین سبب ادغام می‌شود.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref> این کار برای سهولت در تلفظ انجام می‌شود؛<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۳۶.</ref> بنابراین گفته شده | دلیل [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون، نزدیکی [[مخارج حروف]] به هم عنوان شده است.<ref>حیدری، حسن القرائه، ۱۳۸۹ش، ص۵۳؛ گیلانی، تحفة الأبرار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۶۲.</ref> در توضیح گفته شده است نون ساکن با سه حرف «یاء»، «راء»، «لام» قریب المخرج هستند و با دو حرف «م» و «و» که از [[حروف شفوی]] هستند از نظر مخرج چندان نزدیک نیست؛ اما در بیشتر صفات اصلی چون [[جهر]]، میان شدت و رخوت، انفتاح و استفال متحد و مشترک‌اند و بدین سبب ادغام می‌شود.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref> این کار برای سهولت در تلفظ انجام می‌شود؛<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۳۶.</ref> بنابراین گفته شده که ادغام در کلام مانند نمک در غذا است.<ref> الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> | ||
عالمان [[تجوید|علم تجوید]]، یکی از شرایط ادغام را قرار گرفتن نون ساکن و حروف یرملون در دو کلمه عنوان کرده‌اند؛ بنابراین اگر نون ساکن با حروف یرملون در یک کلمه واقع شود ادغام صورت نمی‌گیرد؛ مانند صِنْوان، قِنْوان، دُنْیا و بُنْیان که در این موارد نون ساکن به صورت کامل اداء می‌شود.<ref>میرتقی، تجوید و آواشناسی، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۱؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> دلیل آن، ترس از اخلال در معنای کلمه در هنگام ادغام عنوان شده است.<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> برخی معتقدند که تنها در همین چهار کلمه اظهار [[واجب]] است.<ref>زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> | |||
==انواع ادغام== | ==انواع ادغام== | ||