حروف یرملون: تفاوت میان نسخه‌ها

حروف یرملون یا قاعده یرملون<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=45580&mid=258245 «رعایت قاعده یرملون در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت‌الله مکارم شیرازی.</ref> اصطلاحی در [[تجوید|علم تجوید]] است و در باب احکام نون ساکن و تنوین از آن سخن به میان آمده است.<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۴۹؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۴۰؛ بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۱-۱۹۵.</ref> هرگاه بعد از نون ساکن و تنوین در ابتدای کلمه بعد، یکی از شش حرف «یاء»، «راء»، «میم»، «لام»، «واو» و «نون» که در اصطلاح به حروف یرملون شهرت دارد، <ref> زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> قرار بگیرد با این حروف ادغام می‌شود.<ref>ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، ج۲، ص۲۲-۲۷؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰؛ زکریا العبد، فریال، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> این امر مورد اتفاق عموم قراء دانسته شده است.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref>

در چهار حرف دیگر «یاء»، »نون«، »میم«، »واو« که به آن در اصطلاح «یمون»<ref>بیگلری، سرالبیان، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref> یا «ینمو» گفته می‌شود با غُنِّه همراه خواهد شد.<ref> ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، بی‌تا. ج۲، ص۲۲-۲۷؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰؛ حیدری، حسن القرائه، ۱۳۸۹، ص۵۳.</ref> {{یادداشت| به صدای زیبایی که از خیشوم خارج می‌شود غنه گفته می‌شود مانند صدای غزالی که فرزند خود را صدا می‌زند. (الصراف، الحاج مصطفی، الجدید فی علم التجوید، کربلا، مکتبة العلامه ابن الفهد الحلی، چاپ ششم، ۱۴۲۸ق، ص۵۴، ) دو حرف نون و میم صفت غنه دارند و به آنها غنوی گفته می‌شود زیرا هنگام تلفظآن‌ها صدا از خیشوم(بینی) خارج می‌شود. (ابن جزری، محمد، درآمدی بر علم تجوید، ترجمه ابوالفضل علامی و صفر سفیدرو، قم انتشارات حضور ۱۳۷۶ش، ص۹۴.) مقدار غنه به‌اندازه دو حرکت است. (الصراف، الحاج مصطفی، الجدید فی علم التجوید، کربلا، مکتبة العلامه ابن الفهد الحلی، چاپ ششم، ۱۴۲۸ق، ص۵۴.)}} به این نوع ادغام، به جهت آنکه به صورت کامل ادغام نشده و برخی صفات حرف اول باقی می‌ماند، ادغام ناقص گفته می‌شود.<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۲.</ref> مانند مَنْ یقُول و مِنْ وال.

* صدر، سیدمحمد، ماوراء فقه، بیروت، ‌دار الاضواء، ۱۴۲۰ق.

* محدث قمی، شیخ عباس، الغایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی، قم، منشورات صبح پیروزی، ۱۴۲۳ق.