حروف یرملون: تفاوت میان نسخه‌ها

حروف یرملون (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۹

۳۰۸ بایت حذف‌شده ، ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۳

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Shamsoddin

Automoderated users، دیوان‌سالاران، confirmed، مدیران رابط کاربری، مدیران، templateeditor

۱۷٬۱۱۸

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 '''حروف یرملون''' حروف «یاء»، «راء»، «میم»، «لام»، «واو» و «نون» هستند. در [[تجوید]] هر گاه یکی از این حروف، پس از نون ساکن یا تنوین قرار بگیرد، قاعده یرملون (تنوین یا نون ساکن خوانده نمی‌شود و حرف یرملون با تشدید ادا می‌گردد) اجرا می‌شود.
-دلیل ادغام این حروف با تنوین یا نون ساکن، نزدیکی [[مخارج حروف]] دانسته شده که برای سهولت در تلفظ با هم ادغام می‌شوند. یکی از شرایط ادغام، قرار گرفتن نون ساکن و یا تنوین با حروف یرملون در دو کلمه، دانسته شده است که اگر در یک کلمه باشند، برای جلوگیری از اشتباه در معنای کلمه، ادغامی صورت نمی‌گیرد.
+دلیل ادغام این حروف با تنوین یا نون ساکن، نزدیکی [[مخارج حروف]] دانسته شده که برای سهولت در تلفظ با هم ادغام می‌شوند. یکی از شرایط ادغام، قرارگرفتن نون ساکن و یا تنوین با حروف یرملون در دو کلمه، دانسته شده است که اگر در یک کلمه باشند، برای جلوگیری از اشتباه در معنای کلمه، ادغامی صورت نمی‌گیرد.
-گفته شده است ادغام در دو حرف «راء» و «لام» به علت شدت نزدیکی [[مخارج حروف]]، بدون [[غُنّه]] و به صورت ادغام کامل خواهد بود؛ مانند هُدی لِلْمُتَّقین، که هُدَ لِّلْمُتَّقین خوانده می‌شود. در چهار حرف دیگر «یاء»، «نون»، «میم»، «واو» با غُنِّه و به صورت ادغام ناقص تلفظ می‌شود. مانند مَنْ یقُول.
+گفته شده است ادغام در دو حرف «راء» و «لام» به علت شدت نزدیکی مخارج حروف، بدون [[غُنّه]] و به صورت ادغام کامل خواهد بود؛ مانند هُدی لِلْمُتَّقین، که هُدَ لِّلْمُتَّقین خوانده می‌شود. در چهار حرف دیگر «یاء»، «نون»، «میم»، «واو» با غُنِّه و به صورت ادغام ناقص تلفظ می‌شود. مانند مَنْ یقُول.
-در رعایت ادغام حروف یرملون در [[نماز]] بین [[مجتهد|فقها]] اختلاف‌نظر وجود دارد، برخی رعایت آن را لازم ندانسته؛ اما عده‌ای دیگر [[احتیاط واجب]] دانسته‌اند و عدم رعایت آن را سبب بطلان نماز می‌دانند.
+در رعایت ادغام حروف یرملون در [[نماز]] بین فقها اختلاف‌نظر وجود دارد، برخی رعایت آن را لازم ندانسته؛ اما عده‌ای دیگر [[احتیاط واجب]] دانسته‌اند و عدم رعایت آن را سبب بطلان نماز می‌دانند.
 ==معرفی==
-حروف یرملون یا قاعده یرملون<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=45580&mid=258245 «رعایت قاعده یرملون در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت‌الله مکارم شیرازی.</ref> اصطلاحی در [[تجوید|علم تجوید]] است و در باب [[احکام نون ساکن و تنوین]] از آن سخن به میان آمده است. زمانی‌که نون ساکن و تنوین در مجاورت بیست و هشت حرف [[زبان عربی]] قرار بگیرد به چهار شکل [[اظهار]]، [[ادغام]]، [[قلب به میم|اقلاب]] و [[اخفا]] تلفظ می‌شود.<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۴۹؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۴۰؛ بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۱-۱۹۵.</ref> از این میان هرگاه بعد از نون ساکن و تنوین در ابتدای کلمه بعد، یکی از شش حرف «یاء»، «راء»، «میم»، «لام»، «واو» و «نون» که در اصطلاح به حروف یرملون شهرت دارد،<ref> زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> قرار بگیرد با این حروف ادغام می‌شود.<ref>ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، ج۲، ص۲۲-۲۷؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰؛ زکریا العبد، فریال، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> این امر مورد اتفاق عموم قراء دانسته شده است.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref>
+حروف یرملون یا قاعده یرملون<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=45580&mid=258245 «رعایت قاعده یرملون در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت‌الله مکارم شیرازی.</ref> اصطلاحی در [[تجوید|علم تجوید]] است و در باب احکام نون ساکن و تنوین از آن سخن به میان آمده است.<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۴۹؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۴۰؛ بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۱-۱۹۵.</ref> هرگاه بعد از نون ساکن و تنوین در ابتدای کلمه بعد، یکی از شش حرف «یاء»، «راء»، «میم»، «لام»، «واو» و «نون» که در اصطلاح به حروف یرملون شهرت دارد،<ref> زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> قرار بگیرد با این حروف ادغام می‌شود.<ref>ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، ج۲، ص۲۲-۲۷؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰؛ زکریا العبد، فریال، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> این امر مورد اتفاق عموم قراء دانسته شده است.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref>
 ادغام نون ساکن و تنوین در حروف یرملون به معنای داخل شدن نون ساکن یا تنوین در یکی از حروف یرملون دانسته شده است<ref>زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> بدین صورت که دو حرف به صورت یک حرف شده و همچون حرف دوم تلفظ و به صورت مشدّد ادا می‌شود.<ref>ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، انتشارات جعفری، ج۱، ص۲۷۴-۲۷۵؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> مانند مَنْ یقُول، مَنْ رَحِم، مَنْ مَعِی، مِنْ لَدُن، مِنْ وَلَد و َ إِنْ نَشَأ<ref>برای مثال‌های بیشتر رجوع کنید به: زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۲۰-۱۲۱.</ref> که در این موارد حرف «نون» تلفظ نشده و حرف بعدی با تشدید ادا می‌شود.<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰</ref>
+==حکم فقهی در نماز==
+از حروف یرملون به مناسبت در باب صلاة از [[فقه|علم فقه]] سخن به میان آمده است.<ref>جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۳، ص۲۹۵.</ref> برخی فقها رعایت نکات تجویدی از جمله رعایت تنوین و نون ساکن در [[نماز]] را [[واجب]] نمی‌دانند<ref>برای نمونه نگاه کنید به: نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶؛ صافی گلپایگانی، هدیة العباد، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۱؛ یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۵۶، امام خمینی، تحریر الوسیله، تهران، ج۱، ص۱۶۷.</ref> هرچند رعایت آن را سزاوار دانسته‌اند.<ref>فیاض کابلی، تعالیق مبسوطة علی العروة الوثقی، قم، ج۳، ص۲۴۲؛ محدث قمی، الغایة القصوی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۱۴.</ref> عده‌ای از آنها چون [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، رعایت کردن آن را از مُحَسنات کلام قلمداد کرده‌اند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از نجفی، رسائل فقهیه، نسخه خطی، ص۱۰۴.</ref>
+برخی دیگر از فقها رعایت آن را در نماز [[مستحب]] دانسته‌اند.<ref>صدر، سیدمحمد، ماوراء فقه، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۲۹۸-۳۰۱، نراقی، رسائل و مسانل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]<ref>[https://www.leader.ir/fa/content/23381 «رعایت احکام تجوید در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری.</ref> و دیگران<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۶۵.</ref> [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون را در نماز لازم نمی‌دانند؛ هرچند رعایت آن را [[احتیاط مستحب]] قلمداد کرده‌اند. [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] رعایت آن را در نماز به‌اندازه‌ای لازم دانسته که به آن عربی صحیح صدق کند.<ref>شیرازی، ناصر مکارم، استفتاءات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۸۰.</ref>
+تعدادی از فقها ادغام کردن تنوین و نون ساکن در حروف یرملون را در نماز [[احتیاط واجب]] دانسته<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی‌، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۵۱۹؛ اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref> و حتی در «واو» و «یاء» تأکید بیشتری به رعایت آن به همراه غنه شده است.<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> این دسته از فقها یادگیری قرائت درست را برای کسانی‌که نمی‌دانند، واجب دانسته‌<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> و اشتباه از روی جهل یا عمد را سبب بطلان نماز می‌دانند.<ref>اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref>
+فقیهان دیگری چون [[سید ابوالقاسم خویی|آیت‌الله خویی]] بین آن دسته از احکام و قواعد [[تجوید]] که در شکل‌گیری و طبیعت کلمه نقش دارند با آن دسته که چنین نقشی ندارند، فرق گذاشته‌اند.<ref>یوسفی مقدم، محمدصادق، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱.</ref> گفته شده است [[شهید ثانی]] علم تجوید را ساخته و پرداخته عالمان علم قرائت و قاریان دانسته و ترک آن را شایسته‌تر می‌داند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از شهید ثانی، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، ج۱، ص۶۰۲.</ref>
 ==نزدیکی مخارج حروف==
@@ خط ۲۹: / خط ۳۸: @@
 بین محققان در اینکه آیا غنه‌ای که در حالت ادغام نون ساکن و تنوین در حرف میم ظاهر می‌شود از آن نون است یا میم، اختلاف وجود دارد. برخی معتقدند که غنه برای نون است و برخی دیگر با استدلال به اینکه نون به هنگام ادغام از بین می‌رود و به میم تبدیل می‌شود، غنه را برای میم دانسته‌اند.<ref> میرتقی، تجوید و آواشناسی، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰، زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۷-۱۱۸.</ref>
-==حکم فقهی در نماز==
-از حروف یرملون به مناسبت در باب صلاة از [[فقه|علم فقه]] سخن به میان آمده است.<ref>جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۳، ص۲۹۵.</ref> برخی فقها رعایت نکات تجویدی از جمله رعایت تنوین و نون ساکن در [[نماز]] را [[واجب]] نمی‌دانند<ref>برای نمونه نگاه کنید به: نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶؛ صافی گلپایگانی، هدیة العباد، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۱؛ یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۵۶، امام خمینی، تحریر الوسیله، تهران، ج۱، ص۱۶۷.</ref> هرچند رعایت آن را سزاوار دانسته‌اند.<ref>فیاض کابلی، تعالیق مبسوطة علی العروة الوثقی، قم، ج۳، ص۲۴۲؛ محدث قمی، الغایة القصوی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۱۴.</ref> عده‌ای از آنها چون [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، رعایت کردن آن را از مُحَسنات کلام قلمداد کرده‌اند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از نجفی، رسائل فقهیه، نسخه خطی، ص۱۰۴.</ref>
-برخی دیگر از فقها رعایت آن را در نماز [[مستحب]] دانسته‌اند.<ref>صدر، سیدمحمد، ماوراء فقه، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۲۹۸-۳۰۱، نراقی، رسائل و مسانل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]<ref>[https://www.leader.ir/fa/content/23381 «رعایت احکام تجوید در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری.</ref> و دیگران<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۶۵.</ref> [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون را در نماز لازم نمی‌دانند؛ هرچند رعایت آن را [[احتیاط مستحب]] قلمداد کرده‌اند. [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] رعایت آن را در نماز به‌اندازه‌ای لازم دانسته که به آن عربی صحیح صدق کند.<ref>شیرازی، ناصر مکارم، استفتاءات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۸۰.</ref>
-تعدادی از فقها ادغام کردن تنوین و نون ساکن در حروف یرملون را در نماز [[احتیاط واجب]] دانسته<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی‌، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۵۱۹؛ اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref> و حتی در «واو» و «یاء» تأکید بیشتری به رعایت آن به همراه غنه شده است.<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> این دسته از فقها یادگیری قرائت درست را برای کسانی‌که نمی‌دانند، واجب دانسته‌<ref>انصاری، صراط النجاة، ۱۴۱۵ق، ص۱۲۸؛ نجفی، مجمع الرسائل، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۸.</ref> و اشتباه از روی جهل یا عمد را سبب بطلان نماز می‌دانند.<ref>اصفهانی، رساله صلاتیه، ۱۴۲۵ق، ص۲۱۵.</ref>
-فقیهان دیگری چون [[سید ابوالقاسم خویی|آیت‌الله خویی]] بین آن دسته از احکام و قواعد [[تجوید]] که در شکل‌گیری و طبیعت کلمه نقش دارند با آن دسته که چنین نقشی ندارند، فرق گذاشته‌اند.<ref>یوسفی مقدم، محمدصادق، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱.</ref> گفته شده است [[شهید ثانی]] علم تجوید را ساخته و پرداخته عالمان علم قرائت و قاریان دانسته و ترک آن را شایسته‌تر می‌داند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از شهید ثانی، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، ج۱، ص۶۰۲.</ref>
 ==نون ساکن و تنوین در سایر حروف==