عدنانیان: تفاوت میان نسخه‌ها

آنان را عرب مَعدی، نِزاری، مُضَری، اسماعیلی، شمالی، مُتَعَرّّبه، بنی‌اسماعیل، بنی‌مَشرق، بنی‌قَیدار و قَیدار نیز می‌گویند.<ref>آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۱-۲.</ref> از آنان به واسطه مقایسه با [[اعراب بائده]] (از بین رفته)، عرب باقیه یاد شده است.<ref>غریغوریوس ملطی، تاریخ مختصر الدول، ۱۹۹۲م، ص۹۳.</ref> برخی عرب بائده را عرب عاربه و اصیل، و عدنانیان را به همراه [[قحطانیان]] عرب مستعربه می‌دانند.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۵۶.</ref>

بنابر گزارش [[جعفر سبحانی]] (متولد [[سال ۱۳۰۸ هجری شمسی|۱۳۰۸ش]])، از [[مراجع تقلید شیعه]]، فرزندان عدنان، بخشنده، مهمان‌نواز، امانت‌دار بودند، پیمان‌شکنی را [[گناه]] غیرقابل بخششی می‌دانستند، در راه عقیده فداکار بودند و از صراحت لهجه کاملا برخوردار بودند، حافظه‌های نیرومندی برای حفظ اشعار و خطبه‌ها در میان آنان پیدا می‌شد و در فنّ شعر و سخنرانی سرآمد روزگار بودند، [[شجاعت]] و جرأت آنان ضرب‌المثل بود، در اسب‌دوانی و تیراندازی مهارت داشتند و فرار و پشت به دشمن را زشت و ناپسندیده می‌شمردند. در برابر این‌ها، فساد اخلاقی دامن‌گیر آن‌ها شد و اگر [[اسلام]] بر دل‌های آنان نتابیده بود؛ دیگر امروز اثری از عرب عدنانی مشاهده نمی‌شد.<ref>سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ص۳۲.</ref>