هشام بن عبدالملک: تفاوت میان نسخه‌ها

==وضعیت شیعیان در زمان حکومت هشام==

هشام، در میان خلفای اموی به سیاستمداری و خشونت معروف بود و با توجه به این دو ویژگی، او را با [[معاویة بن ابی‌سفیان|معاویه]] و [[عبدالملک بن مروان|عبدالملک]] مقایسه کرده‌اند. او با تدبیر و تکیه بر قدرت نظامی، بسیاری از قیام‌ها و شورش‌ها را سرکوب می‌کرد و مخالفان را می‌کشت.<ref>مغینه. الشیعة و الحاکمون، بی‌تا، ص۱۱۴.</ref>

وی هیچ حرمتی برای جان مسلمانان قائل نبود و با کوچکترین بهانه‌ای آنان را می‌کشت. مخصوصا، [[شیعه|شیعیان]] و پیروان [[اهل البیت علیهم السلام|اهل بیت]](ع)، بیشترین فشار و ضربه را از سوی او متحمل می شدند. هشام در نامه ای به کارگزاران خود فرمان داد تا بر شیعیان سخت بگیرند و آنان را تحت فشار قرار دهند، آنها را زندانی کنند، آثارشان را محو کنند، خونشان را بریزند و از حقوق بیت‌المال محرومشان کنند<ref>مغینه. الشیعة و الحاکمون، بی‌تا، ص۱۱۴.</ref>

به دلیل صدور این فرمان‌های مرگبار، کارگزاران هشام در شهرهای مختلف، نسبت به شیعیان سختگیری می کردند، یوسف بن عمر ثقفی، فرماندار [[عراق]]، به حدّی با مردم بدرفتاری می‌کرد که او را جانشین [[حجاج بن یوسف]] می‌دانستند.<ref> زرکلی، الاعلام، بی‌تا، ج۸، ص۲۴۳.</ref> قبل از او «خالد بن عبداللّه قسری» به مدت پانزده سال حاکم عراق بود، وی مسیحی بود و برای جلب رضایت مادرش، با بیت‌المال مسلمانان کلیسایی در عراق ساخت.<ref>ابن‌اثیر، الکامل، بی‌تا، ج۵، ص۲۷۹.</ref> در دوران حکومت او، مسیحیان بر مسلمانان عراق حکومت می‌کردند.<ref>ابن‌اثیر، الکامل، بی‌تا، ج۵، ص۲۲۴.</ref>

خالد، متهم به [[کفر|کفر]] و بی‌دینی بود<ref>زرکلی، الاعلام، بی‌تا، ج۲، ص۲۷۹.</ref> و بر اساس همین اعتقاد، مقام هشام را از مقام [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] بالاتر می دانست.<ref>ابن‌اثیر، الکامل، بی‌تا، ج۵، ص۲۸۰.</ref>