ویکی شیعه:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۹/۵۲
حِضانَت سرپرستی و نگهداری از کودک نابالغ و غیر رشید (به رشد عقلی نرسیده) است. حضانت کودک، مسائلی چون تربیت، تهیه خوراک و پوشاک مناسب او را شامل می‌شود.
برطبق فقه اسلامی سرپرستی کودک تا زمانی که پدر و مادر با هم زندگی می‌کنند، برعهده هردوی آنها است و در صورت جدایی پدر و مادر، به فتوای بیشتر فقیهان خضانت دختر تا هفت‌سالگی و پسر تا دوسالگی در اختیار مادر و پس از آن در اختیار پدر است؛ ولی فقیهانی چون سیدابوالقاسم خوئی سرپرستی پسر را هم تا هفت‌سالگی بر عهده مادر می‌دانند. قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران برپایه این دیدگاه تدوین شده است.
با مرگ هر یک از والدین، حضانت به دیگری منتقل می‌شود و در صورت وفات هر دو، حضانت بر عهده جد پدری است. حضانت با بلوغ و رسیدن فرزند به رشد عقلی پایان می‌یابد.