حوزه علمیه قم در دوره معاصر: تفاوت میان نسخه‌ها

پیش از آنکه [[عبدالکریم حائری|شیخ عبدالکریم حائری]] حوزه علمیه قم را در ۱۳۴۰ قمری تاسیس کند [[میرزا محمد فیض قمی]] که در ۱۳۳۳ قمری از [[سامرا]] به قم بازگشته بود از ۱۳۳۶ مدارس [[مدرسه دارالشفا|دارالشفا]] و [[مدرسه فیضیه|فیضیه]] را که از کاربری علمی خارج شده بود بازسازی کرد و طلاب را در آنجا اسکان داد.

بدین گونه آیت الله حائری در ۱۳۴۰ (۱۳۰۰ش) در قم مستقر شد و بنای تأسیس حوزه علمیه جدید قم را نهاد. حائری در مدت اقامت حدود پانزده ساله خود در قم، با مدیریت قوی خود حوزه علمی نیرومندی را به وجود آورد، به طوری که شمار [[طلبه|طلاب]] حوزه قم پیش از سخت گیری‌های [[رضاخان|پهلوی اول]] در ۱۳۱۳ش به هفتصد تن و بنابر نقلی دیگر به نهصد تن رسیده بود.

در فاصله وفات حائری تا مهاجرت بروجردی به قم، ریاست اداره حوزه علمیه قم برعهده سه تن از استادان بزرگ این حوزه؛ [[سید محمد حجت کوه کمره ای]]، [[سید محمد تقی خوانساری|سیدمحمدتقی خوانساری]] و [[سید صدرالدین صدر]] قرار گرفت.

در اوایل دهه بیست شمسی، شماری از بزرگان و استادان حوزه علمیه قم که از عدم مدیریت متمرکز این حوزه نگران بودند و از سویی از مقام علمی و نفوذ اجتماعی و دینی [[آیت الله بروجردی|آیت اللّه حاج آقاحسین بروجردی]]، آگاهی داشتند از او خواستند که از بروجرد به قم بیاید، [[امام خمینی]] و [[روح الله کمالوند|حاج آقاروح اللّه کمالوند]] از علمای [[خرّم آباد]] در این زمینه کوشش بیشتری مبذول داشتند.

آیت اللّه بروجردی با پذیرش این درخواست، در [[محرم]] ۱۳۶۴ق/ آذر ۱۳۲۳ش در قم ساکن شد. مهاجرت مؤثر و تحول آفرین بروجردی، حوزه قم را به مرتبه ای از اعتبار رساند که عملا هم طراز معتبرترین حوزه آن عهد، یعنی [[حوزه علمیه نجف|حوزه نجف]]، شد.