مکه: تفاوت میان نسخه‌ها

حضور تشیع در مکه، به صورت فردی یا گروهی به نخستین روزهای حضور اسلام در آن شهر باز می‌گردد. ظهور سلسله خودمختارِ محلی خاندانِ شیعی بنی الحسن، به روشنی نشان دهنده موقعیت شیعه در این شهر است.<ref> MORTEL, p۴۵۵-۴۷۲</ref> مکه قرن دهم، از مراکز اصلی شیعه بوده است به گونه‌ای که [[ابن حجر هیتمی]]، هدف خود از نگارش [[الصواعق المحرقه]] را گسترش و فزونی شیعیان در این شهر معرفی کرده است.<ref>مارکو سَلَتی، ص۶۶</ref> ابن جبیر (۵۴۰ -۶۱۴ق‌/ ۱۱۴۵-۱۲۱۷م)، جهانگرد مشهور مسلمان، در سفرنامه خود بیان کرده که در سال سفر او به مکه، امیر مکه حلول [[ماه رمضان]] را بر اساس مذهب شیعی علوی اعلام کرده است.<ref>ابن جبیر، تذکیر بالاخبار عن اتفاقات الامصار، ص۱۸۷.</ref> او خبر داده است که در مسجدالحرام، مقامی خاص برای اقامه جماعت شیعیان زیدی اختصاص داده بودند و اشراف مکه را زیدی خوانده و گفته است که آنان در [[اذان]]، عبارت «حی علی خیر العمل» را می‌افزایند.<ref>ابن جبیر، تذکیر بالاخبار عن اتفاقات الامصار، ص ۱۳۸ و ۱۳۹ و ۱۴۰.</ref> برخی سفرنامه‌ها از حضور کمرنگ شیعیان در قرون بعدی در مکه سخن گفته‌اند. محمد حسین فراهانی که به سال [[سال ۱۳۰۲ هجری قمری|۱۳۰۲ قمری]]/ [[سال ۱۲۶۴ هجری شمسی|۱۲۶۴ شمسی]] به حج رفته، جمعیت شیعیان مکه را ناچیز دانسته و گفته است که غالب آنان کار راهنمایی حجاج شیعه را برعهده دارند.<ref>جعفریان، پنجاه سفرنامه حج قاجار، «سفرنامه مکه»، ج۵، ص۲۰۳.</ref> حاج ایازخان قشقایی که در سال [[سال ۱۳۴۱ هجری قمری|۱۳۴۱ قمری]]/[[سال ۱۳۰۱ هجری شمسی|۱۳۰۱ خورشیدی]] به مکه رفته، گزارش کرده است که شیعیان برای [[ادا]]ی فرایض خود در جده و مکه و مدینه به تقیه نیاز ندارند و در اظهار تشیع آزادند.<ref>جعفریان، پنجاه سفرنامه حج قاجار، «سفرنامه حاج ایازخان قشقایی»، ج۵، ص۳۹۵، ۴۰۹.</ref>