امامت امامان شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''امامت ائمه اثنی عشر''' به معنای مقام سرپرستی و ولایت خاص الهی ِ دوازده جانشین [[محمد|پیامبر خاتم (ص)]] است. بنابر آموزه‌های [[امامیه|شیعه امامیه]]، دوازده نفر از [[اهل بیت (ع)]] پیامبر(ص) که همگى داراى مقام [[عصمت]] هستند، بر دیگران امامت و ولایت دارند و این مقام، به نصب الهی است. بدین مناسبت، شیعه امامیه، را [[شیعه اثنی عشری]] نیز می‌خوانند.

نام امامان دوازده‌گانه شیعه به ترتیب‌ عبارت است از: [[علی|امیرمؤمنان على (ع)]]، [[امام حسن مجتبی (ع)]]، [[امام حسین (ع)]]، [[امام سجاد (ع)]]، [[امام محمد باقر (ع)]]، [[امام جعفر صادق (ع)]]، [[امام موسی کاظم (ع)]]، [[امام رضا (ع)]]، [[امام جواد|امام محمدتقى (ع)]]، [[امام هادی|امام على النقى (ع)]]، [[امام حسن عسکری (ع)]] و [[امام مهدی (عج)]].

دلایل امامت ائمه را می‌توان در در دو بخش کلی روایات و ویژگی‌های خود ائمه دسته‌بندی کرد. برخی روایات تأكيد مي‌كنند كه ائمه دوازده نفر و از [[قریش|قريش]] هستند و پاره‌ای ديگر از احاديث ضمن شمردن نام امامان ايشان را از اهل بیت معرفی می‌كند.