پرش به محتوا

دکة القضاء: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۸۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۶ ژوئن ۲۰۱۹
جز
←‏استفاده‌های فقهی: بازگرداندن مطلب
جز (ویرایش)
جز (←‏استفاده‌های فقهی: بازگرداندن مطلب)
خط ۲۴: خط ۲۴:


== استفاده‌های فقهی ==
== استفاده‌های فقهی ==
کراهت قضاوت در مسجد، از احکامی است ادعای شهرت شده است.<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۲.</ref> در حالی‌که برخی از فقیهان با استناد به قضاوت‌های امام علی در دکة القضا، یا قضاوت در مسجد را مکروه ندانسته،<ref>ابن ادریس، السرائر الحاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص: ۲۷۹، ج۲، ص: ۱۵۶ – ۱۵۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۲.</ref> و یا کراهت آن را شامل [[عصمت|معصوم]] ندانسته<ref>مجلسی، روضة المتقین، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۱۰۶؛ مازندرانی، شرح فروع الکافی، ۱۴۲۹ق، ج۳، ص۲۸۹.</ref> و یا  اینکه کراهت را مختص اوقات [[نماز]] دانسته‌اند.<ref>فیض کاشانی، الوافی، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۵۰۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۳.</ref>  
کراهت قضاوت در مسجد، از احکامی است ادعای شهرت شده است.<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۲.</ref> در حالی‌که برخی از فقیهان با استناد به قضاوت‌های امام علی در دکة القضا، یا قضاوت در مسجد را مکروه ندانسته،<ref>ابن ادریس، السرائر الحاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص: ۲۷۹، ج۲، ص: ۱۵۶ – ۱۵۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۲.</ref> و یا کراهت آن را شامل [[عصمت|معصوم]] ندانسته<ref>مجلسی، روضة المتقین، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۱۰۶؛ مازندرانی، شرح فروع الکافی، ۱۴۲۹ق، ج۳، ص۲۸۹.</ref> و یا  اینکه کراهت را مختص اوقات [[نماز]] دانسته‌اند.<ref>فیض کاشانی، الوافی، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۵۰۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۰، ص۳۶۳.</ref> البته [[حدیث|روایتی]] هم نقل شده که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در مسجد به قضاوت می‌پرداخته است.<ref>ابن أبی جمهور، عوالی اللئالی، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۳۴۴.</ref>


[[میرزا محمود طباطبایی]] (۱۲۷۲ق) از علمای امامیه، کتابی با عنوان «دکة القضاء فی مسائل القضاء و الشهادات»<ref>طهرانی، الذریعة، قم، ج۸، ص۲۳۵.</ref> و یا «دکة القضاء فی الاحکام و الشهادات» نوشته است.<ref>زرکلی، الأعلام، ۱۹۸۹ق، ج۷، ص۱۷۸.</ref>
[[میرزا محمود طباطبایی]] (۱۲۷۲ق) از علمای امامیه، کتابی با عنوان «دکة القضاء فی مسائل القضاء و الشهادات»<ref>طهرانی، الذریعة، قم، ج۸، ص۲۳۵.</ref> و یا «دکة القضاء فی الاحکام و الشهادات» نوشته است.<ref>زرکلی، الأعلام، ۱۹۸۹ق، ج۷، ص۱۷۸.</ref>