آصف بن برخیا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آصِف بن بَرخیا''' بن سمعیا<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۸، ص۵۵.</ref> وصی [[سلیمان (پیامبر)|حضرت سلیمان(ع)]] <ref name=":3" />  که [[اسم اعظم|اسم اعظم خداوند]] را می‌دانست.<ref name=":1" />  نام او را ناطورا نیز ذکر کرده‌اند.<ref>ابن حبیب، المحبر، بیروت، ص۳۹۲.</ref> مورخان، آصف را پسرخاله<ref name=":0">ابن ندیم، الفهرست، ۱۴۱۷ق، ص۴۳۰.</ref> و یا خواهرزاده حضرت سلیمان(ع)<ref name=":1">طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۳۴۹.</ref> دانسته‌اند. آصف همچنین دوست<ref name=":2" />، وزیر<ref name=":1" /> و کاتب سلیمان(ع)<ref name=":0" /> نیز بود.

حضرت سلیمان(ع) در اواخر عمر خود بنابر دستور الهی آصف را وصیّ خود قرار داد و [[ودایع امامت|مواریث]]، نور و [[حکمت]] را به او واگذار کرد.<ref>مسعودی، اثبات الوصیة، ۱۳۸۴ش، ص۷۵.</ref> آصف نیز در زمان وفات خود بنابر دستور الهی همه آنچه در دستش بود را به فرزندش «صفوراء» داد و او را وصی خود قرار داد.<ref>مسعودی، اثبات الوصیة، ۱۳۸۴ش، ص۷۶.</ref> البته براساس برخی نقل‌ها آصف پس از خود، [[زکریا (پیامبر)|حضرت زکریا]] را وصی خویش نمود.<ref name=":3">شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۱۷۶.</ref>  

در مورد آصف نقل شده که از [[اسم اعظم|اسم اعظم خداوند]] اطلاع داشت و هر زمان [[دعا|دعایی]] داشت، مستجاب می‌شد.<ref name=":2">فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق،‌ ج۲۴، ص۵۵۶.</ref> از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل شده که اسم اعظم خداوند هفتاد و سه حرف است و آصف تنها یک حرف از آن‌را می‌دانست.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۳۰.</ref>

براساس برخی منابع، پس از وفات سلیمان(ع)، [[ابلیس]] حیله‌ای بکار گرفت تا بگوید سلیمان بوسیله [[سحر]] و [[جادو]] چنین قدرت یافته بود. ابلیس سحر و جادو را در کتابی نوشت و در پشت آن چنین آورد که این علومی است که آصف بن برخیا برای پادشاه سلیمان(ع) نوشته است.<ref>قمی،‌ تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۵۵.</ref>

بنابر [[قرآن|آیات قرآن]] حضرت سلیمان(ع) خواستار آوردن تخت پادشاهی [[ملکه سبا|ملکه سبأ]] شد.<ref>سوره نمل، آیه۳۸.</ref> یکی از [[جن|جنیان]] گفت که قبل از بلند شدن حضرت سلیمان(ع) آن‌را می‌آورد.<ref>سوره نمل، آیه۳۹.</ref> شخص دیگری که آگاه به کتاب بوده، گفت پیش از چشم برهم زدن سلیمان(ع)، تخت را حاضر می‌کند و این‌کار را انجام داد.<ref>سوره نمل، آیه۴۰.</ref> [[قرآن]] از این شخص عالم به کتاب، نام نبرده است. با این حال مفسران افرادی را ذکر کرده‌اند:

* برخی آن‌را [[حضرت خضر|حضرت خضر(ع)]] دانسته‌اند.<ref>به نقل از فضل الله، من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۷، ص۲۰۷.</ref>