آیه سخره: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه سُخرَه''' به آیات ۵۴ تا ۵۶ [[سوره اعراف]] اشاره دارد که همه چیز را مسخر خدا می‌داند. برای خواندن این آیه در روایات خواصی همچون آرامش قلبی، دفع وسوسه و حفظ از ساحران و [[شیاطین]] ذکر شده است. خواندن آیه سخره بعد از [[نماز صبح]]، هنگام رسیدن حاجی به [[عرفات]] و هنگام ورود به [[مسجد]]، [[مستحب]] است.

آیه سخره در برخی از روایات که به خواص یا آداب آن اشاره دارد، آیات ۵۴ تا ۵۶ [[سوره اعراف]] است<ref>طوسی، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۷۴؛ قطب الدین راوندی، الدعوات، ۱۴۰۷ق، ص۲۵۲؛ کفعمی، المصباح، ۱۴۰۵ق، ص۱۹۳.</ref> و برخی از علما نیز بر آن تأکید نموده‌اند<ref>برای نمونه رجوع کنید: مفید، المقنعة، ۱۴۱۳ق، ص۱۶۱؛ شیخ بهائی، مفتاح الفلاح، ۱۴۱۳ق، ص۷۴؛ حسن‌زاده آملی، هزار و یک نکته، ص۸۰۱.</ref>؛ اما [[محمدباقر مجلسی|مجلسی]] فقط آیه ۵۴ را آیه سخره دانسته و اینکه تا آیه ۵۶ نیز جزء آن باشد را به عنوان یک احتمال، مستند به قول [[شیخ بهائی]] بیان نموده است.<ref>مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۱۲، ص۳۱۷.</ref>  

مطابق با روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] در کتاب [[الکافی (کتاب)|کافی]]، هنگامی که [[طلحة بن عبیدالله|طلحه]] و [[زبیر بن عوام|زبیر]] تدارک [[جنگ جمل]] را دیده بودند مردی به نام [[خِداش]] را برای رساندن پیغامی نزد [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] فرستادند و به او گفتند: ما تو را به سوی مردی می‌فرستیم که او و خاندانش را از دیرزمان به جادو و غیب‌گوئی می‌شناسیم؛ چون به نزد او رفتی برای در امان ماندن از سحر او آیه سخره را بخوان. وقتی خِداش به نزد امام علی(ع) آمد امام او را به آنچه طلحه و زبیر به او سفارش کرده بودند خبر داد و از او خواست که هفتاد بار آیه را بخواند. آنگاه از او پرسید: احساس می‌کنی که دلت مطمئن شد؟ خِداش پاسخ داد: قسم به خدائی که جانم به دست اوست، آری.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۴۳.</ref> [[محمدصالح بن احمد مازندرانی|ملاصالح مازندرانی]] با استناد به روایت مذکور، ۷۰  بار خواندن آیه سخره را موجب صفای قلب، آرامش، از بین رفتن شک و وسوسه‌ها دانسته‌ است.<ref>ملا صالح مازندرانی، شرح الکافی، ۱۳۸۲ق، ج۶، ص۲۵۷.</ref>  

در منابع روایات دیگری نیز آمده است که بر اساس آن‌ها آیه سخره موجب حفظ از شر [[شیاطین]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۳۹.</ref> و ساحران می‌گردد.<ref>ابن فهد حلی، عدة الداعی، ۱۴۰۷ق، ص۲۹۴؛صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۳۷۱.</ref>