نیت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نِیَّت''' به معنای قصد و اراده برای انجام کارهاست. بر اساس [[روایات]]، ارزش هر کاری با توجه به «نیت» آن تعیین می‌شود. متون روایی، نیت را اصل و شالوده کارها و اعمال را ثمره آن معرفی کرده‌اند، همچنین [[مسلمانان]] را به داشتن نیت پاک و مخلصانه، توصیه نموده و نیت فاسد و [[ریا|ریایی]] را عامل از بین رفتن روزی و پیش‌آمدن بلا و گرفتاری دانسته‌اند. بنا بر نظر [[فقیهان|فقهای شیعه]]، نیت کردن در [[عبادات]] ضروری است؛ و از [[ارکان نماز]] است.

نیت کردن همرا با قصد قربت در واجبات تَعَبُّدی (واجب‌هایی که جنبه عبادی و پرستش دارند) مانند وضو، نماز، روزه، حج واجب و ضروری است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۲،ص۵۲۰.</ref> [[فقیهان]]، یکی از شرط‌های صحیح بودن عبادات را نیت کردن قبل از شروع عمل می‌دانند و ادامه داشتن نیت را تا پایان عمل نیز لازم می‌دانند.<ref>فرهنگ‌نامه اصول فقه، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۳۵.</ref> نیت در نماز، در کنار [[رکوع]]، [[سجده]]، [[تکبیرة الاحرام]] و [[قیام]]، یکی از ارکان نماز است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۱۲۷.</ref> عالمان اسلام معتقدند اگر کسی قبل از انجام دادن اعمال [[مباح]]، نیت و [[قصد قربت]] کند، عملی که انجام داد، تبدیل به عمل مستحبی خواهد شد.<ref>شعبانی، «نقش نیت در فعل و هدف اخلاقی»، ص۵۵.</ref>