ده فرمان: تفاوت میان نسخه‌ها

* آیه ۱۴۵ [[سوره اعراف]] از الواحی که به موسی داده شد سخن آمده است: و کتَبْنَا لَهُ فِی الْأَلْوَاحِ مِن کلِّ شَیءٍ مَّوْعِظَةً وَتَفْصِیلًا لِّکلِّ شَیءٍ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ‌ قَوْمَک یأْخُذُوا بِأَحْسَنِهَا ۚ سَأُرِ‌یکمْ‌دار الْفَاسِقِینَ.{{یادداشت| ترجمه: و در الواح [تورات‌] برای او در هر موردی پندی، و برای هر چیزی تفصیلی نگاشتیم، پس [فرمودیم:] «آن را به جدّ و جهد بگیر و قوم خود را وادار کن که بهترین آن را فرا گیرند، به زودی سرای نافرمانان را به شما می‌نمایانم.}}

* آیات ۸۳ و ۸۴ [[سوره بقره]]:‌ وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَیٰ وَالْیتَامَیٰ وَالْمَسَاکینِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکاةَ ثُمَّ تَوَلَّیتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِّنکمْ وَأَنتُم مُّعْرِضُونَ۸۳ وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکمْ لَا تَسْفِکونَ دِمَاءَکمْ وَلَا تُخْرِجُونَ أَنفُسَکم مِّن دِیارِکمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ۸۴ {{یادداشت| ترجمه: و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که: «جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر، و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان کنید، و با مردم [به زبانِ] خوش سخن بگویید، و نماز را به پا دارید، و زکات را بدهید» آن‌گاه، جز اندکی از شما، [همگی] به حالت اعراض روی برتافتید.۸۳ و چون از شما پیمان محکم گرفتیم که: «خون همدیگر را مریزید، و یکدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید» سپس [به این پیمان] اقرار کردید، و خود گواهید.۸۴ }}

ارتباط [[الواح]] و [[تورات]] از نگاه مفسران مشخص نیست و حدس و گمان‌های متعددی پیرامون آن وجود دارد. بعضی محتوای تورات و الواح را مساوی می‌دانند و بعضی تورات را اعم از الواح و بعضی تورات را اخص از الواح می‌دانند. همچنین در مورد تعداد الواح هم اختلاف نظر دارند، تعداد الواح را دو، هفت یا نه عدد بوده است که بعد از به زمین زدن آنها توسط موسی(ع) تنها یک یا دو مورد در دست موسی(ع) باقی ماند و خداوند بقیه را بازپس گرفت.<ref>تاکیم و محمدپور، «ده فرمان و الواح در تفاسیر شیعه و سنی»، مجله پژوهش‌های قرآنی،شماره ۶۵و۶۶.</ref> جنس این الواح را زمرد،‌ زبرجد،‌ یاقوت سرخ یا سنگی سخت گفته‌اند و بعضی بر اساس روایتی از [[پیامبر اکرم(ص)]] جنس آن را از درخت سدر بهشت می‌دانند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۴، ص۷۳۳؛ علامه طباطبایی، تفسیر المیزان،‌ ج۸، ص۲۶۱.</ref>