ختم قرآن: تفاوت میان نسخهها
←فضیلت
جز (ویکی سازی) |
(←فضیلت) |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
در روایات، ثوابها و برکات زیادی برای ختم قرآن بیان شده است.<ref> شناختنامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث، ج۳، ص۳۷۳ـ۳۷۵.</ref> که برخی منحصر به زمانهای خاص مانند [[ماه رمضان]] یا مکانهای خاص مانند [[مکه]] مکرمهاند و برخی درباره تمام زمانها و مکانها هستند.<ref> شناختنامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث، ج۳، ص۳۸۴.</ref> | در روایات، ثوابها و برکات زیادی برای ختم قرآن بیان شده است.<ref> شناختنامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث، ج۳، ص۳۷۳ـ۳۷۵.</ref> که برخی منحصر به زمانهای خاص مانند [[ماه رمضان]] یا مکانهای خاص مانند [[مکه]] مکرمهاند و برخی درباره تمام زمانها و مکانها هستند.<ref> شناختنامه قرآن بر پایه قرآن و حدیث، ج۳، ص۳۸۴.</ref> | ||
در [[حدیث|حدیثی]] از [[پیامبر(ص)]] آمده هر کس [[قرآن]] را ختم کند، گویی [[نبوّت]] در جان او جای گرفته ولی به او [[وحی]] نمیشود.{{یادداشت|مَن خَتَمَ القُرآنَ فَکأَنَّما اُدرِجَتِ النُّبُوَّةُ بَینَ جَنبَیهِ، ولکنَّهُ | در [[حدیث|حدیثی]] از [[پیامبر(ص)]] آمده هر کس [[قرآن]] را ختم کند، گویی [[نبوّت]] در جان او جای گرفته ولی به او [[وحی]] نمیشود.{{یادداشت|مَن خَتَمَ القُرآنَ فَکأَنَّما اُدرِجَتِ النُّبُوَّةُ بَینَ جَنبَیهِ، ولکنَّهُ لایُوحَی إلَیهِ؛ کسی که قرآن را ختم کند، گویا نبوّت در میان دو پهلویش قرار داده شده باشد، جز آن که به او وحی نمیگردد.}}<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۰۴.</ref> | ||
همچنین پیامبر(ص) فرمود: دعایِ ختمکننده قرآن، اجابت میشود.{{یادداشت|مَن خَتَمَ القُرآنَ فَلَهُ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ.}}<ref>مجمع الزّوائد، نورالدّین علی هیثمی مصری، ج۷، ص۲۵۶.</ref> همچنین بنابر روایتی دیگر از امام صادق(ع) ختمکننده قرآن دعایش مستجاب میشود.{{یادداشت| مَن خَتَمَهُ كانَت لَهُ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ مُؤَخَّرَةٌ أو مُعَجَّلَةٌ.}}<ref>علاّمه مجلسی، مرآة العقول، ج۱۲، ص۴۹۷.</ref> | همچنین پیامبر(ص) فرمود: دعایِ ختمکننده قرآن، اجابت میشود.{{یادداشت|مَن خَتَمَ القُرآنَ فَلَهُ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ.}}<ref>مجمع الزّوائد، نورالدّین علی هیثمی مصری، ج۷، ص۲۵۶.</ref> همچنین بنابر روایتی دیگر از امام صادق(ع) ختمکننده قرآن دعایش مستجاب میشود.{{یادداشت| مَن خَتَمَهُ كانَت لَهُ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ مُؤَخَّرَةٌ أو مُعَجَّلَةٌ.}}<ref>علاّمه مجلسی، مرآة العقول، ج۱۲، ص۴۹۷.</ref> |