دعای افتتاح: تفاوت میان نسخه‌ها

دعای افتتاح را [[شیخ طوسی]] در [[مصباح المتهجد]]،<ref>شیخ طوسی، مصباح المتهجد، ۱۴۱۸ق، ص۴۰۴-۴۰۲.</ref> [[سیدبن طاووس]] در [[اقبال الاعمال]]،{{یادداشت|یکی از دعاهایی که در هر شب از ماه رمضان تا آخر این ماه رستگاری خوانده و تکرار می‌شود، دعایی است که «محمّد بن ابی قرّه» به سند خود نقل کرده است که «ابو عمرو محمّد بن محمّد بن نصر سکونی» -رضی اللّه عنه-گفت: از «ابا بکر احمد بن محمّد بن عثمان بغدادی» خواستم که دعاهای ماه رمضان را که عمویش «ابو جعفر محمّد بن عثمان بن سعید عمری» - خداوند از او خشنود گردد و او را راضی کند می‌خواند، به من ارایه دهد. او دفتری با جلد سرخ‌رنگ به من ارایه داد و من دعاهای بسیار از روی آن نوشتم. از جمله این دعا بود، که آن را در هر شب ماه رمضان می‌خوانی، زیرا فرشتگان دعاهایی را که در این ماه خوانده می‌شود، می‌شنوند و برای دعاکننده طلب آمرزش می‌کنند. سید بن طاووس، اقبال الاعمال، ۱۴۱۷ق، ص۳۲۵-۳۲۲}} [[کفعمی]] در [[مصباح کفعمی|مصباح]]<ref>کفعمی، المصباح فی الادعیه، ۱۴۱۴ق، ص۷۷۳-۷۷۰</ref> و [[البلد الامین]]،<ref>کفعمی، البلدالامین، ۱۴۱۸ق، ص۲۷۴-۲۷۱</ref> [[محمد باقر مجلسی|مجلسی]] در [[زاد المعاد]]<ref>مجلسی، زاد المعاد، ۱۴۲۳ق، ص۸۹-۸۶</ref> و [[شیخ عباس قمی]] در [[مفاتیح الجنان]]،<ref>قمی، مفاتیح الجنان، ۱۳۶۹ش، ص۳۲۱.</ref> نقل کرده‌اند. بنابر منابع، راوی این دعا [[محمد بن عثمان عمری|محمد بن عثمان بن سعید]]، از نایبان [[امام زمان (عج)]] است.{{مدرک}} گرچه این دعا به حسب ظاهر از امام معصوم (ع) نقل نشده است؛ لکن با توجه به این که ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعید عمری از [[نواب اربعه|نوّاب]] خاص حضرت مهدی (عج) بوده و به خواندن این دعا مداومت داشته و نیز با توجه به مضامین عالیه دعا و اعتماد سید بن طاووس، می‌توان اطمینان پیدا کرد که این دعا از [[ناحیه مقدسه]] امام عصر (عج) و یا از سایر معصومین (ع) به دست وی رسیده باشد.<ref>مهدوی کنی، ترجمه و شرح دعای افتتاح، ۱۳۸۶ش، ص۲</ref>

دعا، [[حمد]] و ثنای [[الله|الهی]] را با این عبارت آغاز می‌کند: «''اَللّهُمَّ اِنّی اَفْتَتِحُ الثَّنآءَ بِحَمْدِکَ: بار خدایا من ثنای تو را با حمدت آغاز می‌کنم''» به همین سبب نام آن «افتتاح» است.<ref>مهدوی کنی، ترجمه و شرح دعای افتتاح، ۱۳۸۶ش، ص۲</ref>

* دعای افتتاح با [[حمد]] و ستایش [[الله|الهی]] شروع می‌شود و سپس به انتخاب راه صحیح و تأیید الهی، رحمت و غضب حکیمانه الهی، لزوم [[خوف و رجاء]]، توفیق [[عبادت]] منتّی الهی بر بنده، [[گناه]] بنده و دوام فیض الهی، یادآوری نعمت‌های [[خدا]]، بقای نعمت‌ها به دست خدا و لزوم تفکر در نعمت‌های خدا می‌پردازد.