طالوت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''طالوت''' اولین پادشاه [[بنی‌اسرائیل]]. او از نسل [[بنیامین]] فرزند [[یعقوب(ع)]] بود. طالوت را اهل علم و دارای جسم قوی دانسته‌اند. طالوت با دستور الهی به عنوان پادشاه بنی‌اسرائيل انتخاب شد. [[قرآن]] داستان امتحان سپاهیان بنی‌اسرائيل توسط طالوت را نقل کرده است. [[حضرت داوود]] داماد طالوت بوده است.

طالوت که «شاؤل»<ref name=":0">ابن عساکر، تاريخ مدينة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۴، ص۴۳۶.</ref> «شارک» و «ساوا»<ref>نوری‌ها، «طالوت»، ۱۳۹۶ش، ص۸۸۶.</ref> نیز خوانده می‌شود از نسل [[بنیامین]] فرزند [[یعقوب (پیامبر)|حضرت یعقوب(ع)]] بوده است.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴۵۰.</ref> از پدرش با نام‌های «قیس»<ref>سموئیل۱، ۹:۱؛ مصطفوی، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ۱۳۶۰ش، ج۳، ص۲۶۹.</ref> و «امال»<ref name=":0" /> یاد شده است. برخی معتقدند طالوت را به جهت طول قدش طالوت نامیده‌اند.<ref name=":0" />

نام طالوت تنها در دو آیه ۲۴۷ و ۲۴۹ [[سوره بقره]] آمده و داستان او نیز در ۶ آیه از همین سوره<ref>سوره بقره،‌آیه۲۴۷- ۲۵۱</ref> بیان شده است.<ref>نوری‌ها، «طالوت»، ۱۳۹۶ش، ص۸۸۷.</ref> [[قرآن]] طالوت را دارای علم و جسمی قدرتمند می‌داند.<ref>سوره بقره، آیه۲۴۷.</ref> [[تورات]] نیز او را بلند قد و خوش اندام معرفی می‌کند.<ref>سموئیل۱، ۹:۲.</ref> تورات از طالوت به نام شاؤل یاد کرده است.<ref>نوری‌ها، «طالوت»، ۱۳۹۶ش، ص۸۸۷.</ref> طالوت بیش از پنج قرن پس از حضرت موسی(ع)‌ بوده است.<ref name=":2">مسعودی، مروج‏ الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۷.</ref>  

گفتارهای مختلفی در مورد شغل او وجود دارد. برخی او را چوپان<ref name=":1">ابن قتیبة، المعارف، ۱۹۹۲م، ص۴۵.</ref> برخی دیگر دَبّاغ<ref>مسعودی، مروج‏ الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۷.</ref> و تعدادی نیز او را سقّاء و فروشنده آب دانسته‌اند.<ref>تاريخ مدينة دمشق، ج‏24، ص: 440</ref> برخی محققان او را فقیر دانسته<ref name=":1" /> و برخی با این نظر مخالفت کرده‌اند.<ref>رشید رضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۲،‌ص۳۷۸.</ref>

براساس برخی منابع طالوت در اواخر عمر خود به حضرت داوود [[حسد|حسادت]] کرده و تصمیم به کشتن او گرفت.اما پس از وقایعی از تصمیم خود پشیمان شده و طلب [[توبه]] کرد. طالوت برای قبولی توبه خود به همراه فرزندانش به [[جهاد]] رفت و پس از کشته شدن فرزندانش،‌خود به میدان رفته و کشته شد.<ref>ابن اثیر، الكامل، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۲۱.</ref> براساس برخی منابع دیگر طالوت به مرگ عادی و در خواب مرد.<ref>مسعودی، مروج‏ الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۹.</ref>

[[بنی‌اسرائیل]] از پیامبر زمان خود درخواست کردند برای آن‌ها پادشاهی قرار دهد تا در راه [[خداوند]] جهاد کنند.<ref>سوره بقره، آیه ۲۴۶.</ref> آن پیامبر به دستور الهی طالوت را به عنوان پادشاه انتخاب کرد.<ref>مصطفوی، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ۱۳۶۰ش، ج۷، ص۱۰۲.</ref> بنی‌اسرائیل به این انتخاب اعتراضات کردند.<ref>سوره بقره، آیه۲۴۷.</ref> ولی در نهایت طالوت به پادشاهی بنی‌اسرائیل رسید.<ref>توفیقی، آشنایی با ادیان بزرگ، ۱۳۸۶ش، ص۸۶.</ref> طالوت اولین پادشاه بنی‌اسرائیل بود.<ref>بلاغی، حجة التفاسير و بلاغ الإكسير، ۱۳۸۶ق، ص۴۱۹.</ref> او بیست سال<ref>مسعودی، مروج‏ الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۹.</ref> یا چهل سال<ref>ابن اثیر، الكامل، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۲۲.</ref> بر بنی‌اسرائیل پادشاهی کرد.

* [[قرآن]] از اعتراض اول به صورت کلی یاد می‌کند که برخی بنی‌اسرائيل معتقد بودند استحقاق آن‌ها برای پادشاهی بیشتر از طالوت است.<ref>سوره بقره، آیه۲۴۷.</ref> در علت این کلام مفسران چنین آورده‌اند که [[پیامبران|انبیاء]] بنی‌اسرائيل از نسل لاوی بن یعقوب(ع) و پادشاهان از نسل یهودا بن یعقوب(ع) بودند. طالوت از نسل بنیامین بود و طبق روال عادی نمی‌توانست پادشاه گردد و همین موجب اعتراض برخی افراد شد.<ref>فخر رازی، مفاتيح الغيب، ۱۴۲۰ق، ج۶، ص۵۰۴.</ref> روایتی از [[امام محمد باقر علیه السلام|امام باقر(ع)]] نیز همین مطلب را تأیید می‌کند.<ref>عیاشی، التفسير، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref>  

زمانی که طالوت به همراه سپاه بنی‌اسرائیل به جنگ با دشمنان خود می‌رفتند، طالوت به دستور خداوند مأمور شد سپاهیان خود را امتحان کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۲۴۳.</ref> طالوت به سپاهیان تشنه دستور داد زمانی که به آب رسیدند<ref>طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۱۷.</ref>، بیشتر از یک کف دست آب نخورند و هر فردی که بیشتر بنوشد، دیگر اجازه همراهی سپاه را نخواهد داشت. بیشتر افراد سپاه از دستور اطاعت نکردند<ref>سوره بقره، آیه۲۴۹.</ref> و از همراهی طالوت و جنگ با دشمنان باز ماندند.<ref>طباطبائی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۲۹۳.</ref> برخی مفسران تعداد این افراد را چند هزار نفر دانسته‌اند.<ref>شبر، تفسير القرآن الكريم، ۱۴۱۲ق، ص۷۸.</ref>  

الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۶.</ref> پیرامون علت این امتحان، مفسران نکاتی را ذکر کرده‌اند.<ref>فخر رازی، مفاتيح الغيب، ۱۴۲۰ق، ج۶، ص۵۰۹.</ref>