مشیت: تفاوت میان نسخه‌ها

مشیت همراه با اراده از صفات خداوند دانسته شده که آیات زیادی از قرآن بر آن دلالت دارد.<ref>سوره بقره، آیه ۲۱۳، ۲۴۷؛ سوره آل عمران، آیه ۲۶، ۳۷؛ سوره رعد، آیه ۲۶، ۳۹؛ سوره ابراهیم، آیه ۴؛ سوره انسان، آیه ۳۰؛ سوره تکویر، آیه ۲۹.</ref> در این آیات بر تسلط کامل خدا بر همه مسائل جهان تاکید شده و همه اتفاقات عالم را ناشی از مشیت خداوند می‌داند. در برخی [[روایات]] مشیت در مرتبه متاخر از علم خداوند و از آثار آن قرار داده شده است. در این روایات بعد از علم، مشیت الهی مقدم بر اراده و اراده نیز مقدم بر [[قضا و قدر|تقدیر و قضا]] تصویر شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۴۸.</ref>  

* [[علامه طباطبایی]] با یکسان دانستن مشیت و اراده، آنها را صفت فعل خداوند می‌داند. وی معتقد است زمانی که می‌گوییم مشیت و [[اراده الهی|اراده خداوند]] به چیزی تعلق گرفته است معنایش این است که با علم به مصلحت آن چیز وسایل و اسباب آن را فراهم خواهد نمود؛ بنابراین آنطور که خداوند به صفات ذاتش مانند علم و قدرت توصیف می‌شود به مشیت توصیف نخواهد شد چراکه ذات او منزه از تغییر است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۳۶۳.</ref>

* برخی مشیت را از آثار علم و قدرت خداوند دانسته‌اند؛ به این بیان که خداوند با [[علم حضوری]] خود به تمام اشیا و مصالح و مفاسد و نظام احسن، عالِم است و به وسیله قدرت مطلقه خود اختیار کامل در انجام آنچه که بخواهد را دارد؛ البته قدرت تامه خداوند اقتضای این را دارد که جز کارهای داری مصلحت و امور نیکو را انجام ندهد زیرا با وجود کار نیکو و دارای مصلحت انجام غیر آن را ناشی از نقص می‌دانند.<ref>مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ذیل واژه شیء.</ref>