آیه وسیله: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه وسیله''' آیه ۳۵ [[سوره مائده]] است که شرط [[رستگاری]] انسان را رعایت [[تقوا|تقوای الهی]]، انتخاب وسیله‌ای برای تقرب به [[خدا]] و [[جهاد|جهاد در راه خدا]] می‌داند. مفسران با استناد به [[آیات]] و [[روایات]] منظور از وسیله در این آیه را [[ایمان]] به خدا و رسولش، انجام عمل صالح، [[نماز]]، [[روزه]]، [[شفاعت|شفاعت پیامبران و امامان]] و سوگند دادن خدا به مقام [[پیامبران]] و [[امامان]] دانسته‌اند.

|عنوان={{عربی|اندازه=۱۰۰%|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّـهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿٣٥﴾}}

|اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا پروا كنيد؛ و به او [توسل و] تقرب جوييد؛ و در راهش جهاد كنيد، باشد كه رستگار شويد.(۳۵)

واژه وسیله در [[آیه]] ۳۵ [[سوره مائده]] را به رساندن خود و یا تقرب به چیزی از روی میل و رغبت معنا کرده‌اند و حقیقت وسیله به سوی [[خداوند]] را رعایت راه و روش او به وسیله علم و [[عبادت]] و جستجوی مکارم شریعت دانسته‌اند<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ۱۴۱۲ق، ذیل واژه وسل.</ref> به این معنا كه اولا به احكام الهی علم پيدا شود و در ثانى به بندگى او بپردازند و در نهایت در پی عمل به مستحبات شريعت باشند‏.<ref>موسوی همدانی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۵۳۵.</ref> [[علامه طباطبایی]] وسیله در این آیه را نوعی توصل معنوی میان انسان با خدا که منزه از مکان و جسمانیت است، می‌داند؛ رابطه‌ای که جز با [[عبادت|عبودیت]] ایجاد نمی‌شود و علم و عمل که در تعریف [[راغب اصفهانی]] بود را از لوازم وسیله قرار می‌دهد.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۲۸.</ref>

[[مفسران]] منظور از وسیله را در این آیه بسیار وسیع دانسته و شامل هر کاری و چیزی که باعث نزدیک شدن به خداوند گردد، می‌دانند و مهم‌ترین این وسایل را طاعت و عبادت خداوند و ترک معصیت معرفی کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۳؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۳۴۹.</ref> برخی از مفسران با استناد به [[روایت|روایتی]] از [[امام علی(ع)]]<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۱۴۹.</ref> وسایل تقرب به خداوند را در [[ایمان]] به خدا و رسولش، جهاد در راه خدا، [[نماز]]، [[روزه]]، [[زکات]]، [[انفاق]]، [[حج]]، [[عمره]]، [[صله رحم]]، [[صدقه| صدقه آشکار و مخفی]] و [[ذکر| ذکر خدا]] دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۳۶۴.</ref>

* حویزی، عبدعلى بن جمعه‏، تفسیر نورالثقلین، مصحح هاشم رسولی، قم، اسماعیلیان، ۱۴۱۵ق.

* سیوطی، عبدالرحمن، الدر المنثور فى التفسير بالماثور، قم، كتابخانه حضرت آيت الله مرعشى نجفى، قم، ۱۴۰۴ق.

* طباطبایی، محمدحسین، ترجمه تفسیر المیزان، مترجم محمد باقر موسوى همدانی، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۷۴ش.  

* فخر رازی، محمد بن عمر، التفسر الکبیر، بیروت، دار احیا التراث العربی، ۱۴۲۰ق.

* مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۱ش.