خسف بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

|امام صادق (ع) فرمود: پیش از قیام قائم، پنج نشانة حتمی خواهد بود: یمانی، سفیانی، صیحه، قتل نفس زکیه و خسف به بیداء.

خسف بیداء به فرورفتن لشکر [[سفیانی]] در مکانی به نام [[بیداء]] (مکانی میان مکه و مدینه) اشاره دارد که برای جنگ با امام زمان عازم مکه شده است. این حادثه در روایات [[اهل‌سنت]]<ref>صنعانی، المصنف، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۳۷۱، ح۲۰۷۶۹.</ref> و [[شیعه]]، از نشانه‌های [[ظهور]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۱ق، ج۸، ص۳۱۰؛ شیخ صدوق، کتاب الخصال، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۰۳؛ نعمانی، الغیبة، مکتبة الصدوق، ص۲۵۷، ح۱۵.</ref> معرفی شده است. بر اساس روایتی که از امام صادق نقل شده، خسف بیداء در کنار [[قتل نفس زکیه]]، [[صیحه آسمانی]]، [[قیام یمانی]] و [[خروج سفیانی]] از نشانه‌های حتمی ظهور به شمار می‌رود.<ref>شیخ صدوق، کمال‌الدین، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۷۸، ح۷.</ref>  

در روایتی که در [[مسند احمد بن حنبل]] آمده، خسف بیداء نشانه قیامت ([[اشراط الساعه]]) دانسته شده است.<ref> ابن حنبل، مسند، ۱۴۲۱ق، ج۴۵، ص۹۹، ح۲۷۱۲۹.</ref> همچنین بر پایه روایاتی که در منابع اهل سنت آمده از فرورفتن لشکری که در پی گروهی که به کعبه پناهنده شده‌اند در بیداء خبر می‌دهند بدون اینکه به نشانه ظهور یا قیامت و یا... اشاره داشته باشند.<ref>مسلم، صحیح مسلم، ج۴، ص۲۲۱۰، ح۲۸۸۳؛ نسائی، السنن الکبری، ۱۴۲۱ق، ج۴، ص۱۰۲.</ref> در برخی روایات دیگر فقط به ارتباط آن با [[سفیانی]] اشاره شده است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۲۲ق، ج۱۹، ص۳۱۰.</ref>