نجاست کفار: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نجس]] به معنای ناپاک، آلوده و غیر طاهر است.<ref> دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ۱۳۷۷ش، ج۱۴، ص۲۲۳۴۸.</ref> در اصطلاح فقهی نجس به چیزی گفته می شود که پاک نباشد<ref>مشکینی اردبیلی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۵۳۰؛ غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۵.</ref> و برای [[مسلمان]] [[واجب]] است که از آن دوری کند، مخصوصا برای انجام برخی از اعمال که در انجام آنها [[طهارت]] شرط است. <ref>غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۵.</ref>  

[[کافر]] در اصطلاح فقهی به کسی گفته می شود که [[خداوند]] و [[توحید|وحدانیتش]]، پیامبری[[حضرت محمد(ص)]]، [[معاد]] و یکی از [[ضروری دین|ضررویات دین]] را قبول نداشته باشد.<ref>مشکینی اردبیلی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۴۴۱.</ref> بر این اساس نجاست کافر اشاره به این دارد که کافر عین نجاست است<ref>غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۶-۵۷۷.</ref> و تمام اعضای بدن او حتی اعضای بدون روح(مو و ناخن) نجس می‌باشد<ref>امام خمینی، توضیح‌المسائل، ۱۴۲۶ق، ص ۳۳.</ref> و با هیچ کدام از [[مطهرات]] مگر اسلام پاک نمی‌شود. <ref>غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۶-۵۷۷.</ref> بنابراین اگر چیزی بدن کافر را لمس کند و رطوبتی از بدن کافر به هر صورتی به آن چیز منتقل شود، آن چیز نجس می‌شود و باید با مطهرات (مانند آب) پاک شود. مثلا اگر دست فردی به بدن خیس کافر بخورد، به صورتی که خیسی بدن کافر به دست منتقل شود، آن دست نجس می‌شود.<ref>غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۵-۵۷۷؛ مشکینی اردبیلی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۴۴۶؛ نواب، «نقد و بررسی ادلۀ نقلی طهارت و نجاست اهل کتاب»، ص۴۹.</ref>

برخی از فقها معتقدند؛ در صورتی که پدر، مادر، مادر بزرگ یا پدر بزرگ کودک نابالغی کافر باشند او نیز کافر و نجس است اما اگر یکی از آنها مسلمان باشد آن کودک پاک است.<ref>امام خمینی، توضیح‌المسائل، ۱۴۲۶ق، ص۳۳.</ref> همچنین برخی از فقها عنوان کرده‌اند؛ در صورتی که مسلمان بودن یا کافر بودن فردی معلوم نباشد، آن شخص نجس نیست اما دیگر احکام مسلمانان مانند دفن شدن در قبرستان مسلمانان یا ازدواج با او جایز نیست. <ref>امام خمینی، توضیح‌المسائل، ۱۴۲۶ق، ص۳۳.</ref> به نظر برخی از فقها نیم خورده کافر نجس و خوردن آن حرام است، اما نیم خورده حیوان حرام گوشت پاک و خوردن آن مکروه است. <ref>امام خمینی، توضیح‌المسائل(محشی)، ۱۴۲۴ق، ج،۱، ص۵۳.</ref>

اهل کتاب به پیروان ادیانی گفته می‌شود که کتاب آسمانی دارند که به نظر بسیاری از فقها منظور از آن؛ یهودیان، مسیحیان و زرتشتیان می‌باشد.<ref>مشکینی اردبیلی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۴۴۲.</ref> بسیاری از [[فقهای شیعه]]، به نجاست [[اهل کتاب]] حکم کرده‌اند تا حدی که برخی ادعای [[اجماع]] در مورد این مسئله کرده‌اند.<ref>نواب، «نقد و بررسی ادلۀ نقلی طهارت و نجاست اهل کتاب»، ص۴۹.</ref> در مقابل برخی از فقها همچون، [[شیخ مفید]]، [[آخوند خراسانی]]، [[آیت‌الله خویی]] و برخی از فقهای معاصر اهل کتاب را [[نجس]] نمی‌دانند<ref>نواب، «نقد و بررسی ادلۀ نقلی طهارت و نجاست اهل کتاب»، ص۵۰.</ref> این در حالی است که اکثر فقهای اهل سنت به طهارت اهل کتاب حکم کرده‌اند. <ref>نواب، «نقد و بررسی ادلۀ نقلی طهارت و نجاست اهل کتاب»، ص۴۷-۴۸.</ref>

* امام خمینی، سید روح الله، توضیح المسائل(محشی)، قم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‌، ۱۴۲۴ق.

* امام خمینی، سید روح الله، توضیح المسائل، قم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‌، ۱۴۲۶ق.

* غدیری، عبدالله عیسی ابراهیم، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، بیروت، دار الحجه البیضاء،۱۴۱۸ق.

* نواب، سید ابوالحسن، نواب، «نقد و بررسی ادلۀ نقلی طهارت و نجاست اهل کتاب»، پژوهش‌های فقهی، شماره ۴، زمستان ۱۳۹۲ش.