ورع: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وَرَعْ''' به معنای پرهیزکاری و پارسایی، حالتی در وجود انسان است که به نگه‌داری کامل نفس و ترس از لغزش منجر می‌شود. ورع مقامی بالاتر از مقام [[تقوا]] است؛ چراکه در این حالت انسان از شبهات و حتی کارهای حلالی که ممکن است به [[گناه]] منجر شود، اجتناب می‌کند.

علمای شیعه برای ورع مراتبی از جمله ورع [[توبه|توبه‌کنندگان]]، ورع صالحین، ورع متقین و ورع سالکان تصور کرده‌اند.

در [[روایات]] برای ورع، آثاری مانند تثبیت [[ایمان]]، حفظ انسان از [[حرام|محرمات]]، کمک به [[اهل‌بیت(ع)]] با ورع و رسیدن به برترین مقام [[یقین]] ذکر شده است.

ورع را نگه‌داشتن خود از [[محرمات]]، دوری از [[گناه]]،<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه ورع.</ref> پرهیزکاری و پارسایی،<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ذیل واژه ورع.</ref> و اجتناب از شبهات از ترس ارتکاب محرمات<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۱۳۸۱ش، ذیل واژه ورع.</ref> معنا کرده‌اند. در [[روایات]]، ورع را پرهیز از انجام محرمات و اجتناب از شبهات دانسته‌اند؛<ref> برای نمونه کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۱۰۸؛ تمیمی آمدی، غرر الحکم، ۱۴۱۰ق، ص۱۲۵.</ref> امام خمینی ورع را به نگه‌داری کامل، حفظ نفس و هراسان‌بودن از لغزش‌ها، یا سخت‌گیری بر نفس برای بزرگ‌داشت حق، تعریف کرد.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۳۷۸ش، ص۲۰۶.</ref>