کمیت بن زید اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابومُستَهَل کُمَیْت بن زید اَسَدی''' ([[سال ۶۰ هجری قمری|۶۰]]-[[سال ۱۲۶ هجری قمری|۱۲۶ق]])،  از شاعران عرب‌زبان [[شیعه]] و از مدیحه‌سرایان [[اهل بیت (ع)]] است. لغت‌شناسی آشنا به تاریخ عرب و از سخنوران قبیله [[مُضَر]] بوده است. وی محضر [[امام سجاد(ع)]]، [[امام باقر(ع)]] و [[امام صادق(ع)]] را درک کرد.

کمیت در روزگار [[بنی امیه]] می‌زیست و از روی [[تقیه]] شعری نیز در نزد [[هشام بن عبدالملک]] در مدح بنی‌امیه سرود. معروف‌ترین اشعارش را [[قصاید هاشمیات]] دانسته‌اند.

کمیت فرزند زید بن خنیس بن مخالد اسدی در [[سال ۶۰ قمری]] به دنیا آمد و در زمان [[خلافت]] [[مروان بن محمّد]]، آخرین [[خلافت بنی‌امیه|خلیفه بنی‌امیه]]، در [[سال ۱۲۶ هجری قمری|سال  ۱۲۶ق]] و در [[کوفه]] درگذشت.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ۱۹۹۴م، ج۱۷، ص۳۰.</ref> [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] در زمان کمیت برای [[شهادت]] او [[دعا]] کرده بود.<ref>امینی، الغدیر، ج۴، ص۵۰</ref>

کمیت اسدی، اولین کسی بود که در قبرستانی که [[قبرستان بنی اسد]] خوانده شد، دفن شد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ۱۹۹۴م، ج۱۷، ص۳۰.</ref>

گزارش‌های مختلفی در مورد تعداد اشعار کمیت وارد شده است. [[ابوالفرج اصفهانی]] در کتاب «[[الاغانی (کتاب)|الاغانی]]»، اشعار او را ۵۲۸۹ بیت ذکر کرده است.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۳۰.</ref> [[علامه امینی]] نیز به نقل از کتاب «[[المعاهد (کتاب)|المعاهد]]» اشعار او را همین تعداد دانسته است.<ref>امینی، الغدیر، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص۲۷.</ref> در کشف الظنون به نقل از کتاب عیون الاخبار ابن شاکر، تعداد اشعار او به بیش از ۵۰۰۰ قصیده گزارش شده است.<ref>حاجی خلیفه، کشف الظنون عن أسامي الکتب و الفنون، بیروت، ج۱، ص ۸۰۸.</ref> بر اساس آنچه علامه‌ امینی گزارش کرده، فراهم‌آورنده شعر کمیت، [[اصمعی]] و آراینده و افزایندۀ آن [[ابن سکیت]] است.<ref>امینی، الغدیر، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص۲۷.</ref> «ابن سکیت»، راوی شعر کمیت از قول استادش «نصران» است و نصران گفته است که: من نیز شعر کمیت را بر [[عمر بن ابی بکر|ابی حفص عمر بن ابی بکر]] خوانده‌ام.<ref>امینی، الغدیر، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص۲۷.</ref>

عصبیت کمیت نسبت به «[[عدنانیه]]» همیشگی بود و [[هجو|هجوسرائی]] هایش با شعراء [[یمن]] دائمی؛ به گونه‌ای که در تمام دوران زندگی، میان او و آنان هجوسرائی و پاسخگوئی رواج داشت. «[[دعبل بن علی خزاعی|دعبل]]» و «[[ابن عیینه]]» ، «[[قصیده مذهبه|قصیدۀ مذهّبۀ]]» او را پس از مرگش پاسخ گفتند. البته «[[ابو زلفاء بصری]]» آزاد شدۀ [[بنی هاشم]] نیز جواب آن دو را داده است.

 

==کمیت و فرزدق==

یکی از خوش مزگی‌های کمیت این است که [[فرزدق]] روزی شعر می‌خواند و از کنار کمیت می‌گذشت، کمیت در آن روزها کودکی بیش نبود. فرزدق به او گفت: آیا دوست داری پدرت باشم؟ گفت: نه، بلکه خوش دارم که مادرم باشی. فرزدق درمانده شد و روی به یاران کرد و گفت: هرگز برایم چنین پیش نیامده بود.<ref>امینی، الغدیر، ج۴، ص۵۰</ref>