باب حطه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''باب حطه''' نام دری است که [[بنی‌اسرائیل]] پس از ماجرای سرگردانی در سرزمین تیه باید از آن عبور می‌کردند. آنان هنگام ورود به [[ارض موعود|سرزمین مقدس]] به امر خداوند برای آمرزش [[گناهان]] خود با گفتن کلمه «حطه» باید از این در می‌گذشتند. در روایات [[شیعه]] و سنی [[امام علی(ع)]] و [[اهل بیت(ع)]] به این درب تشبیه شده‌اند.

براساس آیات [[قرآن]] هنگامی که بنی‌اسرائیل قصد ورود به یکی از شهرهای [[ارض موعود|سرزمین مقدس]] را داشتند به امر خدا باید از دروازه‌ای مشخص وارد می‌شدند و کلمه «حطه» را بر زبان جاری می‌کردند.<ref> سوره بقره، آیه ۵۸ .</ref> در روایات نام این دروازه «باب حطه» خوانده شده است.<ref> نگاه کنید به: صدوق، الامالی، ۱۳۷۶، ص۷۴، ح۶.</ref> بیشتر مفسّران <ref>برای نمونه نگاه کنید به: طبری، جامع‌البیان، دار المعرفة، ج‌۱، ص۴۲۶؛طَبرِِسی، مجمع‌البیان، ۱۳۸۳، ج‌۱، ص‌۲۴۷؛ ابن عادل، اللباب فی علوم الکتاب، ۱۴۱۹ق، ج‌۲، ص‌۹۵.</ref> حتى مفسرانى كه قریه را شهر «أریحا» گفته‌اند <ref> طبری، جامع‌البیان، دار المعرفة، ج‌۱، ص‌۴۲۶؛ ابن عادل، اللباب فی علوم الکتاب، ۱۴۱۹ق، ج‌۲، ص‌۹۳.</ref> «الباب» را اشاره به یكى از درهاى [[بیت المقدس]] مى‌دانند.<ref> طبری، جامع‌البیان، دار المعرفة، ج‌۱، ص‌۴۲۷؛ ابن عادل، اللباب فی علوم الکتاب، ۱۴۱۹ق، ج‌۲، ص‌۹۵.</ref>

کلمه حطه به معنای تنزل مقام، برداشتن بار و سنگینى [[تکلیف|تكلیف]] یا [[گناه]] از دوش انسان است.<ref>فیروزآبادی، القاموس المحیط، دارالکتب العلمیه، ج‌۲، ص۸۹۴و ۸۹۵، ذیل «حط»؛ زب‍ی‍دی‌، تاج‌العروس، ج‌۱۰، ص‌۲۱۶و۲۱۷، ذیل «حطط».</ref>

:::مَثَل اهل بیت من در بین شما همچون مَثَل باب حطه در بنی اسراییل است هر کس از آن داخل شود بخشیده می‌شود.<ref>هیثمی، الصواعق المحرقة، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص ۱۷۹؛ السیوطی -المناوی، جامع الأحادیث، ۱۴۱۴، ۱۰ق، ج۸، ح ۸۹۵۶؛ الهیثمی، مجمع الزوائد، ۱۴۱۴، ج۹، ص۱۶۸؛ الطبرانی، المعجم الصغیر، ۱۴۰۵، ج۲، ص۸۲.</ref>

دلیل این شباهت از نگاه بعضی این است که همان‌گونه که باب حطه برای بنی‌اسرائیل به عنوان میزان سنجش اعتقاد و ایمان بوده است امیرالمومنین(ع) و اهل بیت(ع) نیز میزان سنجش ایمان امت پیامبر هستند. <ref> حسینی میلانی، جواهر الکلام فی معرفة الإمامة والإمام، ۱۳۹۲، ج۲، ص۱۶۷.</ref> از نظر وجه تشبیه در این است که اهل بیت(ع) به منزله آن درگاهند که هر که از بنی‌اسرائیل، به آن پناه آورد، گناهان او آمرزیده شد و هر کس به اهل بیت پیامبر(ع) پناه آورد، نجات خواهد یافت.<ref>آقا جمال خوانساری، شرح بر غرر الحکم و درر الکلم، ۱۳۶۶ش، ج۶، ص ۱۸۶.</ref>

* سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر و عبد الرؤرف بن محمد المناوی، جامع الأحادیث، ۱۴۱۴ق.