بغی: تفاوت میان نسخه‌ها

اهل‎‌سنت در مورد مفهوم بغی و احکام آن دیدگاه‌های گوناگونی دارند که عبارتند از:

* ابن قدامه (۵۴۱ـ۶۲۰ق)<ref>[https://shamela.ws/book/8463 كتاب المغني لابن قدامة - ط مكتبة القاهرة]، وبگاه المكتبة الشاملة.</ref> یکی از فقهای [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] اهل بغی را از خَوارج دانسته که مال و جان مسلمانان را حلال شمرده‌اند. وی این دیدگاه را به بیشتر فقهای اهل سنت نسبت داده است.<ref>ابن‌قدامه، المغنی، ۱۳۸۸ق، ج۸، ص۵۲۴.</ref> وی معتقد است جنگ با آنان به‌ این دلیل است که [[مفسد فی الارض]] هستند، نه آنکه [[کافر]] شمرده شوند.<ref>ابن‌قدامه، المغنی، ۱۳۸۸ق، ج۸، ص۵۲۴.</ref> برخی از حنفیان، بغی را به خروج از اطاعت از [[امام]] تعریف کرده‌اند.<ref>عوده، عبدالقادر، التشریع الجنایی الاسلامی، بی‌تا، ج۲، ص۶۷۳.</ref> در فقه مالکی و [[شافعی]]، علاوه بر خروج بر امام، ندادن حق به امام را مصداق بغی دانسته‌اند.<ref>عودة، التشریع الجنایی الاسلامی، ج۲، بی‌تا، ص۶۷۳.</ref> چنانکه ابن عربی جنگ با مانعان [[زکات]] در زمان [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|خلیفه اول]] را نبرد با اهل بغی شمرده است.<ref>ابن‌عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق ج۴، ص۱۷۲۱. </ref> [[معتزله]] و برخی دیگر از فقهای اهل سنت، ـ که آن را به شافعی نسبت می‌دهند ـ باغیان را [[فاسق]] می‌دانند. البته معتقدند شهادت آنان پذیرفتنی است؛ زیرا آنها از روی [[اجتهاد]]، خطا و اشتباه کرده‌اند.<ref>جمعی از پژوهشگران، موسوعة الفقه الإسلامی،۱۴۲۳ق، ج۲۱، ص۴۸.</ref>{{سخ}}

* از دیدگاه فقهای اهل‌سنت ـ به جز حنفیان ـ منظور از جنگ با اهل بغی، دفع شر باغیان است. بنابراین اسیران‌ و فراریان‌شان کشته و تعقیب نمی‌شوند؛ و اموال‌شان تا هنگامی که باغی‌اند، نزد امام حَبس (نگهداری) می‌شود. باغیان ضامن اموالی که در جنگ تلف می‌کنند یا کسانی را که می‌کشند، نیستند. هرچند گفته شده ابوحنیفه و شافعی آنها را ضامن می‌دانند.<ref>ابن‌عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۷۲۰-۱۷۲۳؛ زحیلی، الفقه الاسلامی و ادلته، ۱۴۰۵ق، ج۶، ص۱۴۳-۱۴۶.</ref>{{سخ}}