مسافت شرعی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مسافَت شَرعی''' مقدار مسافتی که با پیموده‌شدن آن، شخص از نظر شرعی [[سفر شرعی|مسافر]] محسوب می‌شود و باید نماز را شکسته (نمازهای چهاررکعتی را دورکعتی) بخواند. به [[فتوا]]ی بیشتر فقیهان شیعه، مسافت شرعی، هشت [[فرسخ شرعی]] (بین ۴۰تا۵۰ کیلومتر) است، چه فقط در مسیر رفت باشد یا مجموع رفت‌وآمد را شامل شود.

مسافت شرعی شامل هشت فرسخ شرعی (بین ۴۰ تا ۴۵ کیلومتر) است. به فتوای فقیهان شیعه، یکی از شرایط [[نماز شکسته|شکسته‌شدن نماز]] آن است که مسافر تصمیم داشته باشد دست‌کم هشت فرسخ مسافرت کند.<ref>یزدی، العروة الوثقی، ج۳، ص۴۱۴.</ref> حد ترخص جایی است که [[سفر شرعی|مسافر]] باید از آنجا به بعد [[نماز|نمازش]] را شکسته (نمازهای چهاررکعتی را دورکعتی) بخواند.{{مدرک}} بر اساس احادیث این نقطه جایی است که [[اذان]] شهر شنیده نشود یا دیوارهای آن دیده نشود. همین معیار هنگام رسیدن به [[وطن]] یا رسیدن به جایی که [[قصد اقامت ده روز|اقامت]] در آن بیش از ده روز باشد نیز جاری است.<ref>فرهنگ فقه، ج۳، ص‌۲۴۵.</ref>

# هشت فرسخ شرعی

# دو بَرید (فاصله بین دو منزل که یک نامه‌رسان طی می‌کرد) بنا بر روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] دو برید ۲۴ میل است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۸، ص۴۵۲</ref>

به فتوای بیشتر فقیهان [[شیعه]] احکام مسافر وقتی بر شخص صدق می‌کند که از ابتدا قصد داشته باشه هشت فرسخ را بپیماید ولی اگر بدون قصد همین مقدار مسافت را طی کند نماز و روزه او تمام است. مثل کسی که دنبال گمشده‌ای می‌گردد و از ابتدا تصمیم ندارد مسافت شرعی را طی کند.<ref>یزدی، العروة الوثقی، ج۳، ص۴۲۳</ref>