دعای سیزدهم صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دعای سیزدهم صحیفه سجادیه''' از دعا‌های [[صحیفه سجادیه]] امام سجاد(ع) در بیان نیاز انسان به [[خدا]]، غنای بالذات خداوند و فقر مطلق انسان است. [[حضرت سجاد(ع)]] در این [[دعا]] به نعمت‌های غیر قابل شمارش خدا، نیازمندی انسان به درگاه الهی و تغییر ناپذیر بودن حکمت الهی اشاره کرده است. در این دعا محرومیت و ناامیدی فرجام درخواست از غیر خدا و گناه عامل دوری از درگاه الهی دانسته شده است. امام(ع) همچنین دعا کردن در [[سجده]] و [[صلوات]] بر پیامبر(ص) و آل او را از راه‌های [[استجابت دعا]] معرفی کرده است.

==آموزه‌های دعا==

موضوع اصلی دعای سیزدهم صحیفه سجادیه بيان نياز انسان به [[پروردگار]] و ناگزير بودن او از رجوع به درگاه خدا است و دلیل اين نياز را در فقر ذاتى انسان و غناى مطلق خدا برشمرده است. در این دعا همچنین به ناتوانی خلايق در برآوردن حاجت‌هاى خود پرداخته و خواسته‌هاى خود را از خداوند متعال طلب نموده است.<ref>ممدوحی، شهود و شناخت، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۵۶۲.</ref> آموزه‌های دعای سیزدهم که در ۲۵ فراز<ref>[https://www.erfan.ir/farsi/sahifeh13/faraz1 ترجمه و شرح دعای سیزدهم صحیفه سجادیه]، سایت عرفان.</ref> از [[امام سجاد(ع)]] صادر شده به شرح ذیل است:

* نعمت‌های غیر قابل شمارش و بی‌منت خداوند به بندگان  

* غنای (دارایی) مطلق و بالذات خدا و فقر مطلق و بالذات موجودات

* عدم طلب جیزی از بندگان در ازای نعمت‌های الهی

* عدم خستگی خداوند از دعای بندگان