مسخ: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[تناسخ]]، [[روح]] پس از جدایی از بدن خویش، به جنین یا بدن دیگر تعلق می‌گیرد، ولی در مسخ، روح از بدن جدا نمی‌شود. بلکه تنها شکل و صورت بدن تغییر می‌کند تا انسان گناه‌کار خود را به صورت حیوان دیده و از آن رنج ببرد. به تعبیر دیگر نفس انسان تبهکار از مقام انسانی به مقام حیوانی تنزل نمی‌کند.<ref>سبحانی، منشور عقائد امامیه،‌ ۱۳۷۶ش، ص۱۹۵.</ref>

البته مسخ در آن دنیا به معنای تغییر در اصل وجودی انسان نیست بلکه با وجود اصل انسانیت انسان،‌ ظاهر او تبدیل به حیوان می‌شود. شهید مطهری این مطلب را چنین توضیح می‌دهد: قیامت به هر شكلى كه باشم، با همین بدن باشم یا با بدن دیگر، صد درصد همان من هستم منتها ممكن است شكل من عوض شده باشد. حتى اگر من را در قیامت به تناسب ملكات روحى من، مسخ كنند و به صورت حیوانى محشور كنند، باز من هستم كه در آنجا داراى اندام حیوانى هستم، «من» «من» است.<ref>مطهری،‌ مجموعه‏ آثار، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص۷۰۳.</ref>

اصحاب سَبْت گروهی از [[بنی‌اسرائیل]] بودند که بنا به آیات قرآن به خاطر نافرمانی [[خدا]] و صید ماهی در [[روز شنبه]]، به [[عذاب الهی]] گرفتار شدند. عذاب این قوم مسخ شدن بوده است.<ref>سوره بقره،‌آیه ۶۵.</ref>

بنابر آیات قرآن،‌ [[حواریون]] [[حضرت عیسی(ع)]] از از خداوند طلب مائده آسمانی کردند.<ref>سوره مائده، آیه۱۱۲.</ref> در نهایت حضرت عیسی(ع) از خداوند طلب استجابت دعای حواریون خود را کرد.<ref>سوره مائده، آیه۱۱۴.</ref> خداوند چنین پاسخ گفت: «إِنىّ‏ِ مُنزَِّلُهَا عَلَیكُمْ  فَمَن یكْفُرْ بَعْدُ مِنكُمْ فَإِنىّ‏ِ أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَّا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِّنَ الْعَالَمِینَ؛ «من آن را بر شما نازل می‌كنم ولى هر كس از شما بعد از آن كافر گردد (و راه انكار را برود)، او را مجازاتى می‌كنم كه احدى از جهانیان را چنان مجازات نكرده باشم!».<ref>سوره مائده، آیه۱۱۵.</ref>

پیرامون تحقق مسخ در این دنیا، نظرات مختلفی وجود دارد. برخی معتقدند مسخ تنها در باطن انسان می‌باشد و چهره انسانی به جای خود باقی است. در مقابل مشهور مفسرین معتقدند مسخ در جسم نیز می‌باشد و یک معنای حقیقی است.<ref>مغنیه، تفسیر الكاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۲۱.</ref>  

البته تغییر در ظاهر انسانی  شخص به این معنا نیست که حقیقت انسانی او نیز تغییر می‌کند. بنابر این مسخ به معناى نابودی فردى از انسان و ایجاد فردى از بوزینه یا وارد كردن روح انسانى در بدن بوزینه نیست.<ref>جوادی آملی،  تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۴۸.</ref> بلکه مسخ این است كه صورتى روى صورت واقع شده است؛ یعنى در عین حال كه صورت نوعى انسان به حال خود باقى است، صورت نوعى بوزینه را نیز پذیرفته و انسانیت ممسوخ، باطل و منعدم نشده است. از این رو باید بر او عنوان انسان بوزینه اطلاق شود.<ref>جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۳۲.</ref>

[[روایات اسلامی]] دلالت بر این دارد که انسان‌های مسخ شده تنها در سه روز زنده ماندند و از آنان نسلی باقی نمانده است.<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا علیه‌السلام، ۱۳۷۸ق، ج۱، ص۲۷۱.</ref>