خسران: تفاوت میان نسخه‌ها

آنچه در کاربرد قرآنی خسران بارز است، پیوند آن با مفهوم [[کفر]] و مفاهیم هم‌سنخ آن است. بنابر آیات قرآن، کفر و خسران (هلاکت) انسان با یکدیگر نسبت مستقیم دارند، به طوری‌که هرچه فرد بیشتر در کفر غرق شود، خسران وی افزون‌تر می‌شود<ref> رجوع کنید به فاطر: ۳۹ </ref> و از حیث عمل، در شمار زیان‌کار‌ترین انسان‌ها (أَخْسَرینَ أَعْمالا)<ref> رجوع کنید به کهف: ۱۰۳۱۰۵ </ref> قرار می‌گیرد. این خسران، به اعتقاد مفسران، همانند خسرانِ حقیقی است که برخلاف زیان‌های دنیوی، پایدار و جبران‌ناپذیر و موجب گرفتارشدن به عذاب اخروی است و قرآن از آن به «الخُسرانُ المُبینُ» (هلاکت آشکار) تعبیر کرده است.<ref> رجوع کنید به زُمر: ۱۵؛ طبری؛ طوسی؛ طباطبائی، ذیل همین آیه </ref> بر این اساس، قرآن کریم شرط لازم خروج انسان از دایره خسران را پیوستن به اهل [[ایمان]] و انجام دادن عمل صالح و توصیه یکدیگر به حق و [[صبر]] بر طاعت [[خداوند]] دانسته است.<ref> رجوع کنید به عصر: ۲۳؛ طبری؛ طوسی، ذیل همین آیات </ref>

واژه‌های تَتْبیب،<ref> رجوع کنید به هود: ۱۰۱ </ref> تَباب،<ref> غافر: ۳۷ </ref> تَبَّتْ و تَبَّ<ref> مَسَد: ۱ </ref> و خائِبین<ref> آل‌عمران: ۱۲۷ </ref> و خابَ<ref> ابراهیم: ۱۵؛ طه: ۶۱، ۱۱۱؛ شمس: ۱۰ </ref> از واژه‌های مترادف با خسران در قرآن کریم است.