ابراهیم پسر رسول خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابراهیم''' (۸-۱۰ق) پسر [[رسول خدا(ص)]] و [[ماریه قبطیه]] که پیش از دو سالگی از دنیا رفت و در روز وفات او، کسوف رخ داد. [[پیامبر(ص)]] برای جلوگیری از ارتباط دادن کسوف با مرگ او گفت: خورشید و ماه بخاطر مرگ کسی نمی‌گیرند.

ابراهیم در [[ذی الحجه]] [[سال ۸ قمری|سال ۸ هجری]] متولد شد.

نقل شده است که پیامبر به اصحابش فرمود: برای من پسری متولد شده و من نام پدرم [[ابراهیم]] را بر او گذاردم.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص108</ref>

پیامبر روز هفتم تولدش برای او [[عقیقه]] کرد و سر او را تراشید و هم‌وزن آن به مساکین، نقره داد.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص107</ref>

بنابر گزارش‌های تاریخی، قابله او سلمی خادمه پیامبر بود. سلمی پس از تولد ابراهیم، شوهرش [[ابو رافع]] را باخبر کرد و او نزد پیامبر رفت و خبر تولد را به او داد. پیامبر شاد شد و بنده‌ای به او بخشید.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص107</ref>

پس از تولد ابراهیم، زنان [[انصار]] برای شیر دادن او بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند. پیامبر ابراهیم را به [[أم بردة دختر منذر بن زید]] سپرد.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص108</ref>

ابراهیم بنابر نقلی در دهم یا آخر [[ربیع الاول]] [[سال ۱۰ قمری|سال ۱۰ هجری]] در ۱۶ ماهگی<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص115؛ بلاذری، أنساب الأشراف، ج‏1، ص451</ref> و بنابر نقلی در ۱۸ ماهگی<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص114؛ أنساب الأشراف، ج‏1، ص450</ref> و به نقل [[ابن شهرآشوب]] پس از یک سال و ده ماه و هشت روز، از دنیا رفت و در [[بقیع]] در کنار قبر [[عثمان بن مظعون]] دفن شد.<ref>الطبقات الکبرى، ج‏1، ص115؛ أنساب الأشراف، ج‏1، ص451</ref> پیامبر سنگی بر سر مزار او قرار داد و بر قبر او آب پاشید.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص115؛ أنساب الأشراف، ج‏1، ص451</ref>

[[ابن شهرآشوب]] در کتاب [[مناقب ابن شهرآشوب|المناقب]] از [[ابن عباس]] نقل کرده است که روزی پیامبر، فرزندش ابراهیم و نوه‌اش [[امام حسین|حسین]] را در دامن خود نشانده بود. پس [[جبرئیل]] نازل شد و گفت خدا به تو سلام می‌رساند و می‌گوید: «بین این دو جمع نمی‌کنم؛ یکی را فدای دیگری کن.» پس پیامبر امام حسین را برگزید و پس از سه روز ابراهیم از دنیا رفت.<ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ج‏4، ص81</ref>

{{گفتاورد تزیینی|إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ تَدْمَعُ الْعَیْنُ وَ یُفْجَعُ الْقَلْبُ وَ لَا نَقُولُ مَا یُسْخِطُ الرَّبَّ وَاللَّهِ یَا إِبْرَاهِیمُ إِنَّا بِکَ لَمَحْزُونُونَ<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ج‏79، ص91؛ ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج‏1، ص114</ref>{{سخ}} من نیز انسانم؛ چشم می‌گرید و قلب اندوهگین می‌شود ولی سخنی که خداوند را به خشم آورد نمی‌گوییم. ای ابراهیم! به خدا سوگند ما بخاطر (مرگ) تو ناراحتیم.}}

{{گفتاورد تزیینی|ای کوه! اگر آنچه بر من وارد شده بر تو وارد می‌شد، تو را درهم‌می‌کوبید، ولی ما همان گونه که خدا فرمان داده، می‌گوییم: انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ج‏1، ص452</ref>}}

:::خورشید و ماه دو نشانه از نشانه‌های الهی هستند و بخاطر مرگ یا زندگی هیچ کس نمی‌گیرند.<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ج‏1، ص452؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج‏79، ص91</ref>