سوره طور: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره طور''' پنجاه و دومین [[سوره]] و از [[سوره‌های مکی]] [[قرآن]] است که در [[جزء (قرآن)|جزء]] ۲۷ جای دارد. در [[آیه]] نخست این سوره به «طور» [[سوگند]] یاد شده و به همین دلیل این سوره را طور نامیده‌اند. گفته شده منظور از طور، کوهی است که در آن به [[حضرت موسی(ع)]] وحی می‌شد. سوره طور [[کفر|کافران]] را تهدید به عذاب می‌کند و ویژگی‌هایی از آن عذاب را بیان می‌کند. سپس بخشی از نعمت‌های [[بهشت|بهشتیان]] را شرح می‌دهد و منکرانِ [[نبوت]] [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] را توبیخ می‌کند. درباره فضیلت [[تلاوت]] سوره طور، از جمله در [[حدیث|روایات]] نقل شده است اگر کسی آن را بخواند، از عذاب [[جهنم]] به دور است و در بهشت جای دارد و خیر دنیا و [[آخرت]] به او داده می‌شود.

به نوشته [[المیزان]]، محور اصلی سوره طور، تهديد كسانى است كه  با حق عناد مى‏‌ورزند. این سوره كافران را به عذابى كه در روز قيامت برایشان، در نظر گرفته شده، بیم داده و  با بیان سوگندهايى، وقوع آن عذاب را  حتمی اعلام کرده است. سوره سپس پاره‏‌اى از ویژگی‌های آن عذاب را بیان کرده و در مقابل، بخشی از نعمت‌هاى بهشتیان را شرح داده است. پس از آن نیز  منکران [[نبوت]] [[پیامبر(ص)]] و  تهمت‌زنندگان به او را  توبیخ کرده است. این سوره در پایان ، [[پیامبر(ص)]] را  به تسبيح پروردگار فرمان داده است.<ref>علامه طباطبایی، الميزان، ۱۴۱۷ق، ج‏۱۹، ص۵و۶.</ref>

در تفسیر مجمع البیان از [[پیامبر(ص)]] روایت شده است اگر کسی سوره طور را بخواند، بر خداوند واجب می‌شود که او را از عذاب جهنم حفظ کند و در بهشت جای دهد.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۷۲ش، ج‏۹، ص۲۴۵.</ref> همچنین روایت شده است پیامبر(ص) سوره طور را در نماز مغرب، قرائت می‌کرد.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۷۲ش، ج‏۹، ص۲۴۵.</ref> در روایاتی دیگر از [[امام باقر(ع)]] و [[امام صادق(ع)]] نقل شده است کسی که سوره طور را می‌خواند، خداوند خیر دنیا و آخرت را به او عطا می‌کند.<ref>شیخ صدوق، ثواب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۱۱۶.</ref>

* شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال‏، قم: دار الشریف رضی، ۱۴۰۶ق.

* مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش.

* مكارم شيرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱، تهران: دار الكتب الإسلامية، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.