سوره طور: تفاوت میان نسخه‌ها

به نوشتهٔ [[تفسیر نمونه]]، نام‌گذارى سوره طور به این نام، با توجه به آیه‌ نخست آن بوده است که به «طور» سوگند خورده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۴۰۸.</ref> [[علامه طباطبایی]] گفته است: منظور از طور همان کوهی است که در آن به [[حضرت موسی(ع)]] وحی می‌شد.<ref>علامه طباطبایی، الميزان، ۱۴۱۷، ج‏۱۹، ص۶.</ref>

سوره طور  در مکه نازل شده است .<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۶؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۴۰۵.</ref> این سوره، هشتمین سوره‌ای است که با سوگند آغاز می‌شود و مانند [[سوره ذاریات]] در آیات اولیه آن، به پنج موضوع سوگند یاد شده است. سوره، به ترتیب مصحف، پنجاه و دومین، و به ترتیب نزول، هفتاد و ششمین سوره [[قرآن]] است.<ref>خرمشاهی، دانشنامه قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۲</ref> سوره طور از نظر حجم از [[سوره‌های مفصلات]] قرآن، به شمار می‌آید.<ref>خرمشاهی، دانشنامه قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۲</ref>

سوره طور، ۴۹ آیه<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۵؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۴۰۵.</ref>، ۳۱۳ کلمه و ۱۳۲۴ حرف دارد.<ref>خرمشاهی، دانشنامه قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۲.</ref>

به نوشته [[المیزان]]، محور اصلی سوره طور، تهديد كسانى است كه  با حق عناد مى‏‌ورزند. این سوره كافران را به عذابى كه در روز قيامت برایشان، در نظر گرفته شده، بیم داده و  با بیان سوگندهايى، وقوع آن عذاب را  حتمی اعلام کرده است. سوره سپس پاره‏‌اى از ویژگی‌های آن عذاب را بیان کرده و در مقابل، بخشی از نعمت‌هاى بهشتیان را شرح داده است. پس از آن نیز  منکران [[نبوت]] [[پیامبر(ص)]] و  تهمت‌زنندگان به او را  توبیخ کرده است. این سوره در پایان ، [[پیامبر(ص)]] را  به تسبيح پروردگار فرمان داده است.<ref>علامه طباطبایی، الميزان، ۱۴۱۷ق، ج‏۱۹، ص۵و۶.</ref>

* دو آیه آخر سوره نیز [[پیامبر(ص)]] را به صبر و استقامت و تسبيح و حمد پروردگار  دعوت می‌کند و به او وعده حمايت  خداوند را می‌دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه،۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۴۰۷و۴۰۸.</ref>

{{سوره طور}}

==محل کوه طور==

در [[تفسیر قمی]] آمده است که «طور» نام کوهی است که در سرزمینی به نام «طور سینا» قرار داشته است.<ref>قمی،  تفسير القمي، ۱۳۶۷ش، ج‏۲، ص۳۲۱.</ref> نوشته‌اند طور سینا یا سینا  شبه‌جزیره‌ای است که در ميان خليج سويس و عقبه واقع است.<ref>طالقانی، پرتوى از قرآن، ۱۳۶۲ ج۴، ص۱۶۴؛ همچنین نک:مصطفوی، تفسير روشن، ۱۳۸۰ش، ج‏۱۶، ص۴۸.</ref>