سوره طور: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره طور (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ دسامبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۱:۴۱

۵ بایت حذف‌شده ، ‏۴ دسامبر ۲۰۱۶

←‏سوره طور

دیداریویکی‌متن

P.motahari

Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor

۳٬۲۵۸

ویرایش

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 '''سوره طور''' را طور می‌نامند، به این مناسبت که با [[آیه]] «‌وَالطُّورِ‌» آغاز می‌شود؛ واژه‌ای که به [[کوه طور|کوه مقدس طور]] میعادگاه و تجلی‌گاه [[حضرت موسی(ع)]] اشاره دارد و [[خداوند]] به آن سوگند می‌خورد. این [[سوره]] از نظر حجم از [[سوره‌های مفصلات]] و از نوع طولانی آن است.
-==سوره طور==
+==معرفی سوره==
-این سوره را طور می‌نامند، به این مناسبت که با آیه «‌وَالطُّورِ‌» آغاز می‌شود و خداوند به [[کوه طور|کوه مقدس طور]] که میعادگاه و تجلی‌گاه [[حضرت موسی(ع)]] بود سوگند یاد کرده است. هشتمین سوره‌ای است که با سوگند آغاز می‌شود و مانند [[سوره ذاریات]] در آیات اولیه آن به پنج موضوع سوگند یاد شده است. تعداد آیات آن به نظر قاریان [[کوفه]] و [[شام]] ۴۹ آیه و به نظر قاریان [[حجاز]] ۴۷ آیه و به نظر قاریان دیگر ۴۸ آیه است. که نظریه اول مشهور و معمول است. به ترتیب مصحف پنجاه و دومین، و به ترتیب نزول هفتاد و ششمین سوره [[قرآن]]، و [[مکی و مدنی|مکی]] است. دارای ۳۱۳ کلمه و ۱۳۲۴ حرف است. از نظر حجم از [[سوره‌های مفصلات]] یعنی از سوره‌های نسبتا کوچک و بخشی از حزب است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۲</ref>
+===سبب نامگذاری===
+===محل و ترتیب نزول===
+سوره طور  در مکه نازل شده است .<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۶؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۲، ص۴۰۵.</ref> این سوره، هشتمین سوره‌ای است که با سوگند آغاز می‌شود و مانند [[سوره ذاریات]] در آیات اولیه آن، به پنج موضوع سوگند یاد شده است. سوره، به ترتیب مصحف، پنجاه و دومین، و به ترتیب نزول، هفتاد و ششمین سوره [[قرآن]] است. از نظر حجم از [[سوره‌های مفصلات]] یعنی از سوره‌های نسبتا کوچک و بخشی از حزب است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۲</ref>
+===تعداد آیات===
+سوره طور، ۴۹ آیه<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۵؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۲، ص۴۰۵.</ref>، ۳۱۳ کلمه و ۱۳۲۴ حرف دارد.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۲.</ref>
 ==محتوای سوره==
 به نوشته [[المیزان]]، محور اصلی سوره طور، تهديد كسانى است كه  با حق عناد مى‏‌ورزند. این سوره كافران را به عذابى كه در روز قيامت برایشان، در نظر گرفته شده، بیم داده و  با بیان سوگندهايى غليظ، وقوع آن عذاب را  حتمی اعلام کرده است. سوره سپس پاره‏‌اى از ویژگی‌های آن عذاب را بیان کرده و در مقابل، بخشی از نعمت‌هاى بهشتیان را شرح داده است. پس از آن نیز  منکران [[نبوت]] [[پیامبر(ص)]] و  تهمت‌زنندگان به او را  توبیخ کرده است. این سوره در پایان ، [[پیامبر(ص)]] را  به تسبيح پروردگار فرمان داده است.<ref>علامه طباطبایی، الميزان، ۱۴۱۷، ج‏۱۹، ص۵و۶.</ref>