احکام شرعی: تفاوت میان نسخه‌ها

احکام شرعی با کمک دانش‌هایی چون [[درایه]]، [[رجال]]، [[اصول فقه]] و [[فقه]] به دست می‌آید.<ref>مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۱۷۶، ۳۲۳-۳۳۰.</ref> فقیهان برای استنباط احکام شرعی به چهار منبع رجوع می‌کنند: قرآن، سنت، عقل و اجماع که آن‌ها را ادله اربعه می‌نامند.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۵۱.</ref> منظور از سنت روایاتی است که از گفتار و کردار معصومان نقل شده است.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۳، ص۶۴.</ref> در فقه اهل‌سنت تنها به سنت پیامبر استناد می‌شود؛ اما در فقه شیعه، علاوه بر سنت پیامبر، به سنت امامان معصوم هم مراجعه می‌شود. در فقه شیعه امامی، [[قرآن]] و روایاتِ امامان دوازده‌گانه، دو منبع اصلی احکام دینی است.<ref>مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۱۷۶، ۱۸۲.</ref>

استنباط احکام شرعی از این منابع برعهده مجتهد است. مجتهد کسی است که به اجتهاد رسیده است. اجتهاد بالاترین درجه علمی در دانش فقه اسلامی و به معنای توانایی استنباط احکام شرعی از منابع دینی است.