حدیث قرب نوافل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حدیث قُرْب نَوَافِل'''، [[حدیث قدسی|حدیثی قُدسی]] که از جایگاه [[مؤمن]] نزد [[خدا]] و [[تقرب]] انسان به خدا به وسیله انجام دادن [[واجبات|فرایض]] (واجبات) و [[مستحبات|نَوَافل]] (مستحبات) سخن گفته است.

در یکی از فرازهای حدیث مذکور آمده است: بندهٔ مؤمن به وسیله انجام نوافل به خدا تقرب پیدا می‌کند و خدا گوش و چشم او می‌شود. عارفان مسلمان این تعبیر را حقیقی و آن را شاهدی بر نظریه [[وحدت وجود]] و بیانگر مقام فنای در صفات خدا یا فنای فی الله دانسته‌اند؛اما به‌باور [[محدثان]] و [[فقیهان]] تعبیر مذکور، مجازی و اشاره به امداد الهی به مؤمن یا معانی دیگر است.