علویان (سوریه): تفاوت میان نسخه‌ها

'''علویان سوریه'''، '''نُصیریه''' یا '''انصاریه''' یکی از فرقه‎های [[شیعه]] در کشور [[سوریه]]، در برخی منابع تاریخی و کتاب‎های ملل و نحل از آنها به عنوان یکی از فرقه‎های [[غالی]] یاد شده است. پیدایش این فرقه به [[قرن سوم هجری]] برمی گردد. محل اصلی سکونت نصیریه در شمال [[شام]] بوده است. علویان سوریه در دوره‎های مختلف تاریخی همواره مورد ظلم و ستم دولت‎های [[سنی|سنی مذهب]] شام قرار می‎گرفتند. شیعی بودن نُصیریه در کنار رویکرد غالیانه برخی از انشعابات این فرقه، تقش مؤثری در افزایش فشار دولت‎ها علیه آنان داشته است. نُصیریه علاوه بر کشور سوریه، در جنوب [[ترکیه]]، شمال [[لبنان]] و در [[فلسطین]] نیز زندگی می‎کنند. آنان در [[قرن چهاردهم هجری |قرن چهاردهم]] و [[قرن پانزدهم هجری|پانزدهم هجری]] پس از چندین قرن رنج و بدبختی  توانستند به قدرت برسند. [[بشار اسد]] رئیس جمهور سوریه از طائفه علویان به شمار می‎رود.   

بیشتر مورخان و نویسندگان ملل و نحل پیدایش این فرقه را در [[قرن سوم هجری]] دانسته‎اند. این فرقه در دوره [[امام حسن عسکری (ع)]] و یا دوران [[غیبت صغری]] در [[عراق]] شکل گرفت. این فرقه به [[محمد بن نصیر]] از نزدیکان [[امام هادی (ع)]] و بنابر برخی منابع از اصحاب امام حسن عسکری منتسب است. زمینه‎های پیدایش نصیریه در شخصیت محمد بن نصیر قابل بررسی است.

بر اساس گزارش‎ منابع رجالی در دوران امام هادی انحرافاتی از [[محمد بن نصیر]] آشکار گردید که منجر به تبری امام از وی و طرد او شد. این وضعیت در دوره [[امام حسن عسکری]] نیز ادامه یافت. انحرافات وی در دوره امام حسن عسکری بر [[غلو]] در حق [[ائمه]] متمرکز بود. بنیانگذار فرقه نصیریه در دوره [[غیبت صغری]]، ادعای بابیت و [[نواب اربعه|سفارت]] [[امام زمان (عج)]] کرد. بر این اساس او مدعی شده بود [[محمد بن عثمان]] دومین نائب از نواب اربعه امام زمان است. این اقدام وی موجب شد از حلقه نزدیکان امام منع شود. ابن نصیر پس از مطرود شدن، ادعای [[نبوت]] و [[الوهیت]] کرد تا در بازار آشفته عصر غیبت صغری پیروانی را گرد خود جمع کند. او به [[تناسخ]] معتقد بود و درباره امام هادی غلو کرده و ادعای ربوبیت وی را مطرح می‎کرد.