۱۷٬۸۳۰
ویرایش
جز (←فضیلت و خواص: افزودن نوشتار اصلی) |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (تمیزکاری) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
سوره فجر با [[سوگند]] آغاز میشود و به سرگذشت [[قوم عاد]]، [[ثمود]] و قوم فرعون و فساد و طغیان آنان اشارههایی میکند و میگوید انسان در معرض آزمایش الهی قرار دارد؛ اما عدهای در این آزمایش شکست میخورند. دلایل این شکست نیز بیان شده است. | سوره فجر با [[سوگند]] آغاز میشود و به سرگذشت [[قوم عاد]]، [[ثمود]] و قوم فرعون و فساد و طغیان آنان اشارههایی میکند و میگوید انسان در معرض آزمایش الهی قرار دارد؛ اما عدهای در این آزمایش شکست میخورند. دلایل این شکست نیز بیان شده است. | ||
سوره فجر به سوره [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] شهرت دارد و در | سوره فجر به سوره [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] شهرت دارد و در احادیث مقصود از «نفس مطمئنه» در آیات پایانیِ آن، [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] دانسته شده است. همچنین نقل شده است هر کس آن را در شبهای دهگانه (ده شب اول ذیالحجه) [[تلاوت]] کند، [[خدا|خداوند]] او را میبخشد و اگر در بقیه روزها تلاوت کند، نوری در [[قیامت]] همراه او خواهد بود. سوره فجر از جمله سورههایی است که بر [[ضریح امام حسین (ع)|ضریح کنونی امام حسین(ع)]] (نصبشده در سال ۱۳۹۱ش) حک شده است. | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
سوره فجر به سوره [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] مشهور شده است.<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۲۵۱.</ref> در [[حدیث|روایتی]] از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق(ع)]] آمده است سوره فجر، سوره امام حسین(ع) است و هر کس آن را قرائت کند، در [[قیامت]]، در [[بهشت]] با او در یک رتبه است.{{یادداشت|«روى داود بن فرقد عن أبي عبد الله (ع) قال اقرأوا سورة الفجر في فرائضكم و نوافلكم فإنها سورة الحسين بن علي (ع) من قرأها كان مع الحسين بن علي (ع) يوم القيامة في درجته من الجنة» (طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۷۳۰).}} درباره دلیل این نامگذاری از آن حضرت پرسیدند که امام صادق(ع) فرمود: مراد از «نفس مطمئنه» [در آیه ۲۷] امام حسین(ع) است.{{یادداشت|«وَ رَوَى الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ صَنْدَلٍ عَنِ ابْنِ فَرْقَدٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اقْرَءُوا سُورَةَ الْفَجْرِ فِي فَرَائِضِكُمْ وَ نَوَافِلِكُمْ فَإِنَّهَا سُورَةُ الْحُسَيْنِ وَ ارْغَبُوا فِيهَا رَحِمَكُمُ اللَّهُ فَقَالَ لَهُ أَبُو أُسَامَةَ وَ كَانَ حَاضِرَ الْمَجْلِسِ كَيْفَ صَارَتْ هَذِهِ السُّورَةُ لِلْحُسَيْنِ ع خَاصَّةً فَقَالَ أَ لَا تَسْمَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَعَالَى يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي إِنَّمَا يَعْنِي الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّةِ الرَّاضِيَةِ الْمَرْضِيَّةِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ الرضوان [هُمُ الرَّاضُونَ] عَنِ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُمْ وَ هَذِهِ السُّورَةُ فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع وَ شِيعَتِهِ وَ شِيعةِ آلِ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً فَمَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَةَ الْفَجْرِ كَانَ مَعَ الْحُسَيْنِ ع فِي دَرَجَتِهِ فِي الْجَنَّةِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ» <small>(مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۴، ص۹۳).</small>}} | سوره فجر به سوره [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] مشهور شده است.<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۲۵۱.</ref> در [[حدیث|روایتی]] از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق(ع)]] آمده است سوره فجر، سوره امام حسین(ع) است و هر کس آن را قرائت کند، در [[قیامت]]، در [[بهشت]] با او در یک رتبه است.{{یادداشت|«روى داود بن فرقد عن أبي عبد الله (ع) قال اقرأوا سورة الفجر في فرائضكم و نوافلكم فإنها سورة الحسين بن علي (ع) من قرأها كان مع الحسين بن علي (ع) يوم القيامة في درجته من الجنة» (طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۷۳۰).}} درباره دلیل این نامگذاری از آن حضرت پرسیدند که امام صادق(ع) فرمود: مراد از «نفس مطمئنه» [در آیه ۲۷] امام حسین(ع) است.{{یادداشت|«وَ رَوَى الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ صَنْدَلٍ عَنِ ابْنِ فَرْقَدٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اقْرَءُوا سُورَةَ الْفَجْرِ فِي فَرَائِضِكُمْ وَ نَوَافِلِكُمْ فَإِنَّهَا سُورَةُ الْحُسَيْنِ وَ ارْغَبُوا فِيهَا رَحِمَكُمُ اللَّهُ فَقَالَ لَهُ أَبُو أُسَامَةَ وَ كَانَ حَاضِرَ الْمَجْلِسِ كَيْفَ صَارَتْ هَذِهِ السُّورَةُ لِلْحُسَيْنِ ع خَاصَّةً فَقَالَ أَ لَا تَسْمَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَعَالَى يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي إِنَّمَا يَعْنِي الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّةِ الرَّاضِيَةِ الْمَرْضِيَّةِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ الرضوان [هُمُ الرَّاضُونَ] عَنِ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُمْ وَ هَذِهِ السُّورَةُ فِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع وَ شِيعَتِهِ وَ شِيعةِ آلِ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً فَمَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَةَ الْفَجْرِ كَانَ مَعَ الْحُسَيْنِ ع فِي دَرَجَتِهِ فِي الْجَنَّةِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ» <small>(مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۴، ص۹۳).</small>}} | ||
در [[تفسیر نمونه]] نیز آمده است: یکی از تفسیرهای «لیال عشر» (شبهای دهگانه) ده شب آغازین [[محرم الحرام|محرم]] است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۶، ص۴۳۹.</ref> سوره فجر از جمله سورههایی است که بر روی [[ضریح امام حسین (ع)|ضریح امام حسین(ع)]] (نصبشده در سال ۱۳۹۱ش) حک شده است.<ref>[http://www.hawzah.net/fa/Article/View/93205 | در [[تفسیر نمونه]] نیز آمده است: یکی از تفسیرهای «لیال عشر» (شبهای دهگانه) ده شب آغازین [[محرم الحرام|محرم]] است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۶، ص۴۳۹.</ref> سوره فجر از جمله سورههایی است که بر روی [[ضریح امام حسین (ع)|ضریح امام حسین(ع)]] (نصبشده در سال ۱۳۹۱ش) حک شده است.<ref>[http://www.hawzah.net/fa/Article/View/93205 همه چیز درباره ضریح جدید امام حسین(ع).]</ref> | ||
==محتوا== | ==محتوا== | ||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
ترجمه: اى نفس مطمئنّه، خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد. | ترجمه: اى نفس مطمئنّه، خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد. | ||
این دو آیه و آیات ۲۹ و ۳۰ که آیات پایانی سوره فجرند، از آیات مشهوری هستند که بنابر برخی تفاسیر، به [[امام حسین (ع)]] اشاره دارند. در روایات آمده است مراد از نَفْس مطمئنه، امام حسین(ع) است و به همین دلیل سوره فجر، سوره امام حسین(ع) نام گرفته است.{{یادداشت|مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۴، ص۹۳. متن روایت در یادداشت بخش «سوره امام حسین(ع)» آمد. همچنین در روایات آمده است نفس مطمئنه نفسی است که به پیامبر(ص) و اهل بیتش ایمان دارد یا گفته شده این سوره درباره امیرالمؤمنین است و مراد از نفس مطمئنه نفسی است که به ولایت آن حضرت اطمینان دارد.(بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۵۷ـ۶۵۸).}} آیات پایانی سوره فجر معمولاً در آغاز اطلاعیههای درگذشت علمای شیعه میآید.<ref>برای مثال: [http://www.fardanews.com/fa/news/239626 | این دو آیه و آیات ۲۹ و ۳۰ که آیات پایانی سوره فجرند، از آیات مشهوری هستند که بنابر برخی تفاسیر، به [[امام حسین (ع)]] اشاره دارند. در روایات آمده است مراد از نَفْس مطمئنه، امام حسین(ع) است و به همین دلیل سوره فجر، سوره امام حسین(ع) نام گرفته است.{{یادداشت|مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۴، ص۹۳. متن روایت در یادداشت بخش «سوره امام حسین(ع)» آمد. همچنین در روایات آمده است نفس مطمئنه نفسی است که به پیامبر(ص) و اهل بیتش ایمان دارد یا گفته شده این سوره درباره امیرالمؤمنین است و مراد از نفس مطمئنه نفسی است که به ولایت آن حضرت اطمینان دارد.(بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۵۷ـ۶۵۸).}} آیات پایانی سوره فجر معمولاً در آغاز اطلاعیههای درگذشت علمای شیعه میآید.<ref>برای مثال: [http://www.fardanews.com/fa/news/239626 اطلاعیه فوت آیتالله طاهری اصفهانی].</ref> همچنین از قرائتهای مشهور این آیات، قرائت قاری مصری عبدالباسط است که در دهه ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ در مراسم ختم در ایران بسیار شنیده میشد.{{مدرک}} گفتنی است این آیه مورد توجه [[عرفان|عُرفا]] قرار گرفته و با استناد به آن، یکی از مرتبههای نَفس را «نفس مطمئنه» دانستهاند.<ref>ر.ک: ملاصدرا، ۱۳۶۰ش، اسرار الآیات، ص۹۳؛ انصاریان، عرفان اسلامی، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۱۹ـ۱۲۴.</ref> | ||
==فضیلت و خواص== | ==فضیلت و خواص== | ||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
==متن و ترجمه== | ==متن و ترجمه== | ||
{{نقل قول دوقلو تاشو|تیتر=سوره فجر|بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ{{سخ}}وَالْفَجْرِ ﴿١﴾ وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿٣﴾ وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿٤﴾ هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿٥﴾ أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿٦﴾ إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿٧﴾ الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿٨﴾ وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾ وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿١٠﴾ الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿١١﴾ فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾ فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾ إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿١٤﴾ فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿١٥﴾ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿١٦﴾ كَلَّا ۖ بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿١٧﴾ وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿١٨﴾ وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿١٩﴾ وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾ كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿٢١﴾ وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿٢٢﴾ وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ ﴿٢٣﴾ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿٢٤﴾ فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿٢٥﴾ وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿٢٦﴾ يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾ ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿٢٨﴾ فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿٢٩﴾ وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿٣٠﴾|به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}}سوگند به سپيدهدم، (۱) و به شبهاى دهگانه، (۲) و به جفت و تاق، (۳) و به شب، وقتى سپرى شود. (۴) آيا در اين، براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است؟ (۵) مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟ (۶) با عمارات ستوندار ارم، (۷) كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟ (۸) و با ثمود، همانان كه در درّه، تختهسنگها را مىبريدند؟ (۹) و با فرعون، صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند]؟ (۱۰) همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند، (۱۱) و در آنها بسيار تبهكارى كردند. (۱۲) [تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت، (۱۳) زيرا پروردگار تو سخت در كمين است. (۱۴) اما انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد، و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد، مىگويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.» (۱۵) و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند، مىگويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.» (۱۶) ولى نه، بلكه يتيم را نمىنوازيد؛ (۱۷) و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد؛ (۱۸) و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد؛ (۱۹) و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار. (۲۰) نه چنان است، آنگاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود، (۲۱) و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند، (۲۲) و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد؛ و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟ (۲۳) گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم.» (۲۴) پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او، عذاب نكند. (۲۵) و هيچ كس چون در بند كشيدن او، در بند نكشد. (۲۶) اى نفس مطمئنّه، (۲۷) خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد، (۲۸) و در ميان بندگان من درآى، (۲۹) و در بهشت من داخل شو. (۳۰) }} | {{نقل قول دوقلو تاشو|تیتر=سوره فجر|بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ{{سخ}}وَالْفَجْرِ ﴿١﴾ وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿٣﴾ وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿٤﴾ هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿٥﴾ أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿٦﴾ إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿٧﴾ الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿٨﴾ وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾ وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿١٠﴾ الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿١١﴾ فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾ فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾ إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿١٤﴾ فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿١٥﴾ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿١٦﴾ كَلَّا ۖ بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿١٧﴾ وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿١٨﴾ وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿١٩﴾ وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾ كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿٢١﴾ وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿٢٢﴾ وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ ﴿٢٣﴾ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿٢٤﴾ فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿٢٥﴾ وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿٢٦﴾ يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾ ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿٢٨﴾ فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿٢٩﴾ وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿٣٠﴾|به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}}سوگند به سپيدهدم، (۱) و به شبهاى دهگانه، (۲) و به جفت و تاق، (۳) و به شب، وقتى سپرى شود. (۴) آيا در اين، براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است؟ (۵) مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟ (۶) با عمارات ستوندار ارم، (۷) كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟ (۸) و با ثمود، همانان كه در درّه، تختهسنگها را مىبريدند؟ (۹) و با فرعون، صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند]؟ (۱۰) همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند، (۱۱) و در آنها بسيار تبهكارى كردند. (۱۲) [تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت، (۱۳) زيرا پروردگار تو سخت در كمين است. (۱۴) اما انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد، و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد، مىگويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.» (۱۵) و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند، مىگويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.» (۱۶) ولى نه، بلكه يتيم را نمىنوازيد؛ (۱۷) و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد؛ (۱۸) و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد؛ (۱۹) و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار. (۲۰) نه چنان است، آنگاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود، (۲۱) و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند، (۲۲) و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد؛ و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟ (۲۳) گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم.» (۲۴) پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او، عذاب نكند. (۲۵) و هيچ كس چون در بند كشيدن او، در بند نكشد. (۲۶) اى نفس مطمئنّه، (۲۷) خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد، (۲۸) و در ميان بندگان من درآى، (۲۹) و در بهشت من داخل شو. (۳۰) }} | ||
{{سورههای قرآن|89|[[سوره غاشیه]]|[[سوره بلد]]}} | {{سورههای قرآن|89|[[سوره غاشیه]]|[[سوره بلد]]}} |
ویرایش