Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۲۲۶
ویرایش
بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←زمینه شکل‌گیری
جز (←آمار و وضعیت کنونی) |
جز (←زمینه شکل‌گیری) |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
{{گاهشمار بهائیت}} | {{گاهشمار بهائیت}} | ||
===زمینه شکل‌گیری=== | ===زمینه شکل‌گیری=== | ||
پس از تیرباران [[سید علی‌محمد باب]]، بنیانگذار فرقه [[بابیه]] در سال ۱۲۶۶ق.<ref>افنان، چهار رساله تاریخی درباره قره العین، ۱۳۷۸ش، ص۴۲.</ref> و اعدام شیخ علی عظیم ترشیزی، برجسته‌ترین شخصیت بابیه پس از باب، بابیان به [[عراق]] تبعید شدند و در عراق، ریاست میرزا یحیی نوری معروف به صبح ازل بر پیروان بابیه تثبیت شد؛ اما برادر او، میرزا حسینعلی نوری همه امور را در دست داشت و صبح ازل در خفا به‌سر می‌برد.<ref>نگاه کنید به: افندی، مقاله شخصی سیاح، ۲۰۰۱م، ص۳۷.</ref> در سال ۱۲۸۰ق. بابیان به جهت رفتارهای غیراخلاقی به استانبول تبعید شدند و در همین ایام، میرزا حسینعلی در حضور برخی از یاران خاص، ادعای مظهریت{{یادداشت|مظهریت (مَنْ یُظْهِرُه الله؛ کسی که خدا او را آشکار می‌کند) عنوانی است از علی‌محمد باب که اشاره دارد به فردی که پس از او ظهور کرده و به عنوان موعود، احکام بابیه را نسخ می‌کند.(صدری، «بهائیت»، ص۷۳۶؛ لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰)}} کرد که باعث اختلاف در میان بابیان شد. بهائیان این روزها (۱۲ روز) را عید رضوان و بعثت بهاءالله می‌نامند.<ref>نگاه کنید به: اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> پس از آن، میرزا حسینعلی مدعی کهنگی بابیت شد و مذهب بهائیت را رسما اعلام کرد.<ref>لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref> پس از شدت گرفتن اختلافات میان دو برادر، دولت عثمانی در سال ۱۳۸۵ق. میرزا حسینعلی را به | پس از تیرباران [[سید علی‌محمد باب]]، بنیانگذار فرقه [[بابیه]] در سال ۱۲۶۶ق.<ref>افنان، چهار رساله تاریخی درباره قره العین، ۱۳۷۸ش، ص۴۲.</ref> و اعدام شیخ علی عظیم ترشیزی، برجسته‌ترین شخصیت بابیه پس از باب، بابیان به [[عراق]] تبعید شدند و در عراق، ریاست میرزا یحیی نوری معروف به صبح ازل بر پیروان بابیه تثبیت شد؛ اما برادر او، میرزا حسینعلی نوری همه امور را در دست داشت و صبح ازل در خفا به‌سر می‌برد.<ref>نگاه کنید به: افندی، مقاله شخصی سیاح، ۲۰۰۱م، ص۳۷.</ref> در سال ۱۲۸۰ق. بابیان به جهت رفتارهای غیراخلاقی به استانبول تبعید شدند و در همین ایام، میرزا حسینعلی در حضور برخی از یاران خاص، ادعای مظهریت{{یادداشت|مظهریت (مَنْ یُظْهِرُه الله؛ کسی که خدا او را آشکار می‌کند) عنوانی است از علی‌محمد باب که اشاره دارد به فردی که پس از او ظهور کرده و به عنوان موعود، احکام بابیه را نسخ می‌کند.(صدری، «بهائیت»، ص۷۳۶؛ لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰)}} کرد که باعث اختلاف در میان بابیان شد. بهائیان این روزها (۱۲ روز) را عید رضوان و بعثت بهاءالله می‌نامند.<ref>نگاه کنید به: اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> پس از آن، میرزا حسینعلی مدعی کهنگی بابیت شد و مذهب بهائیت را رسما اعلام کرد.<ref>لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref> پس از شدت گرفتن اختلافات میان دو برادر، دولت عثمانی در سال ۱۳۸۵ق. میرزا حسینعلی را به عَکّا،از شهرهای [[فلسطین اشغالی]]، و میرزا یحیی را به کشور قِبْرِس فرستاد.<ref>نگاه کنید به: اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> بابیانی که بر جانشینی صبح ازل باقی مانده و ادعای حسینعلی را نپذیرفتند، ازلیه و پیروان میرزا حسینعلی، بهائی خوانده شدند.<ref>صدری، «بهائیت»، ص۷۳۷.</ref> | ||
بهاءالله، پس از اعلام رسمی مظهریت خود، برای سلاطین و رهبران دینی و سیاسی جهان، نامه نوشت و ادعاهای خود را مطرح ساخت. همچنین برای اثبات مقاماتی که ادعا کرده بود، دست به نگارش کتاب زد و به اصرار پیروانش، «صدور احکام» نمود. بارزترین مقام ادعایی او، [[ربوبیت]] و [[الوهیت]] بود.<ref>صدری، «بهائیت»، ص۷۳۸.</ref> | بهاءالله، پس از اعلام رسمی مظهریت خود، برای سلاطین و رهبران دینی و سیاسی جهان، نامه نوشت و ادعاهای خود را مطرح ساخت. همچنین برای اثبات مقاماتی که ادعا کرده بود، دست به نگارش کتاب زد و به اصرار پیروانش، «صدور احکام» نمود. بارزترین مقام ادعایی او، [[ربوبیت]] و [[الوهیت]] بود.<ref>صدری، «بهائیت»، ص۷۳۸.</ref> | ||