بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهاء‌الله بعد از اعدام باب و به دستور [[امیرکبیر]] به منظور جلوگیری از آشوب‌های احتمالی، در [[شعبان]] [[سال ۱۲۶۷ هجری قمری|۱۲۶۷ق]] به [[کربلا]] تبعید شد؛<ref>زرندی، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص۵۸۰.</ref> اما پس از قتل امیر کبیر دوباره به [[تهران]] بازگشت و در تیراندازی بابیان به سوی [[ناصرالدین شاه قاجار]] در [[شوال]] ۱۲۶۸ق دستگیر و به زندان افتاد.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۴.</ref> وی پس از چهارماه حبس با حمایت سفیر [[روسیه]] آزاد شد<ref>نوری، آثار قلم اعلی،‌ ج۱،‌ ص۷۶؛‌ افندی، قرن بدیع، ج۲،‌ ص۴۹.</ref> و برای بار دوم به [[عراق]] تبعید شد و به عنوان منشی میرزا یحیی صبح ازل در میان [[بابیه|بابیان]] به فعالیت پرداخت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۵؛‌ نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۳۰۲.</ref> حسینعلی در این دوره، بسیاری از بابیان مطرح را از میان برداشت و به خاطر اختلاف با میرزا یحیی، به اجبار از [[بغداد]] به کوه‌های سلیمانیه در عراق رفت و دو سال شاگردی دراویش [[نقشبندیه]] را در پیش گرفت.<ref>افندی، قرن بدیع، ج۲،‌ ص۱۱۲؛ نوری عزیه، تنبیه النائمین، ص۱۱-۱۳.</ref> بابیان به جهت برخی رفتارهای ناشایست در سال ۱۸۶۳م (۱۲۷۹ق) توسط [[حکومت عثمانی]] به [[استانبول]] و از آنجا به ادرنه تبعید شدند.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۵۷و۵۸.</ref> میرزا حسینعلی در روزهای آخر خود در بغداد و قبل از سفر به استانبول، دوازده روز (از ۲۲ آوریل تا ۳ می ۱۸۶۳م) در باغ نجیبیه (نجیب پاشا) موسوم به باغ رضوان ساکن بود و در اولین روز آن، در میان جمعی از پیروان خود به طور خصوصی، ادعای موعود و مقام «من یظهره الله» کرد<ref>نوری، اشراقات، ص۹۹؛ اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۴۰.</ref> و در اِدِرْنه ادعای خود را رسمی و آشکار کرد<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۴۱؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۵۸.</ref> و از آن به بعد به نام بهائی معروف شد.<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۴۱.</ref>