تحدی: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتبار تحدی بر این اصل استوار دانسته‌اند که اگر کاری از سوی [[خدا]] نباشد دیگران هم باید بتوانند مثل آن را انجام دهند و اگر نتوانستند معلوم می‌شود آن کار خدایی است.<ref> تفسیر موضوعی، ج۱، ص۱۲۸-۱۲۹، «قرآن در قرآن»؛ تسنیم، ج ۲، ص۴۱۳-۴۱۴.</ref> در فرق [[معجزه]] با کارهای نوابغ، یا کرامات اولیا نیز تحدی را شرط کرده‌اند، چرا که‌گاه ممکن است خدا امکان انجام دادن کاری فرابشری را به کسی بدهد و او ادعای [[نبوت]] نداشته باشد.<ref>نک عضدالدین، ج۳، ص۴۶۵.</ref>

برخی متکلمان معتقدند اگر فردی قصد معارضه با قرآن کرد، خدا اراده او را سست می‌کند و به او اجازۀ معارضه نمی‌دهد. به این نظریه «[[صرفه|صَرفه]]» می‌گویند.{{مدرک}} با این حال افرادی همچون نضر بن حارث، با نقل داستان‌های رستم و اسفندیار ادعای هماوردی با قرآن کرد، طبق برخی روایات‌ شأن نزول [[آیه]] «لَو نَشاءُ لَقُلنا مِثلَ هذا»<ref>سوره انفال، آیه۳۱.</ref> درباره وی است.<ref> السیرة النبویه، ج۱، ص۱۹۵؛ ابن کثیر، تفسیر القرآ ن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۴۱.</ref>  [[مسیلمه کذاب]]<ref> ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۱، ص۱۱۲؛ ابن کثیر، البدایة والنهایه، ج۵، ص۶۱.</ref> و [[اسود عنسی]] <ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۴۶۱ ۴۶۲؛ البدایة والنهایه، ج۵، ص۶۰- ۶۱.</ref> از دیگر کسانی بودند که با آوردن مطالبی ادعای هماوردی با قرآن کردند. گفته شده [[عبدالله بن مقفع]] درصدد هماوردی با قرآن بود اما پس از مدتی منصرف شد و همه آنچه را گرد آورده بود نابود کرد.<ref> اعجاز القرآن، ص۱۱۹.</ref> البته بنا به روایتی که در الاحتجاج نقل شده، [[ابوشاکر دیصانی]]، [[عبدالملک بصری]] و [[ابن مقفع]] به پیشنهاد ابن ابی‌العوجاء تصمیم گرفته بودند که هر کدام یک ربع از [[قرآن]] را نقض کنند، چرا که با این کار [[نبوت]] [[حضرت محمد(ص)]] و سپس [[اسلام]] باطل می‌شد، ولی نتوانستند.<ref>طبرسی، الاحتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۷۷.</ref>